Στο χτεσινό Eurogroup επιβεβαιώθηκαν για μια ακόμη φορά τόσο η άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης να διεκδικήσει μια διαφορετική πολιτική για την ευρωζώνη και για το ζήτημα της αντιμετώπισης του δημόσιου χρέους, όσο και η κοινή συνισταμένη των ευρωπαϊκών δυνάμεων στη διαλυτική πολιτική της λιτότητας και της δημοσιονομικής πειθαρχίας.

Η ικανοποίηση που εκφράζεται στο τελικό ανακοινωθέν για τη δέσμευση της Ελλάδας να εφαρμόσει νέους μηχανισμούς για την εποπτεία του προγράμματος και τη «διόρθωσή» του με πρόσθετα μέτρα, ισοδυναμεί με τη μετατροπή της χώρας σε μια οιονεί αποικία χρέους των δανειστών, όπου το μνημόνιο αποτελεί τη βασική ρυθμιστική πολιτική από το οποίο όχι μόνο δεν μπορεί να υπάρξει παρέκκλιση, αλλά μόνο  περαιτέρω σκλήρυνσή του. 

Εξάλλου, σύμφωνα και με την έκθεση της τρόικας το ύψος των μέτρων για το 2015-6 φτάνει στα 6,4 δις από τα 4,6 δις που ψηφίστηκαν. Αυτό είναι από ότι φαίνεται και ένα από τα αντίτιμα της επιμήκυνσης την οποία για τόσο καιρό αναδείκνυε ως πρώτο στόχο η ελληνική κυβέρνηση, όταν στην πραγματικότητα αυτή ακυρώνεται από την ίδια την ένταση και το χρόνο στον οποίο λαμβάνονται τα μέτρα. Όπως από την αρχή είχαμε επισημάνει, η επιμήκυνση όχι μόνο δεν θα προσφέρει κάποια ανάσα, αλλά ισοδυναμεί με επιμήκυνση της λιτότητας, συνοδευόμενη από ακόμα πιο δυσβάσταχτους όρους. Ταυτόχρονα, παραμένει αδιευκρίνιστο το  πραγματικό κόστος της επιμήκυνσης και ποιος θα το πληρώσει.

Την ίδια στιγμή, και με όποιο τρόπο και αν τελικά χορηγηθεί η περίφημη δόση, ούτε καν μπαίνει στο τραπέζι μια πραγματικά βιώσιμη λύση για το χρέος, το οποίο θα συνεχίζει να αυξάνεται, όσο δεν αντιμετωπίζεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η στρατηγική πρόσδεσης της κυβέρνησης Σαμαρά στο άρμα της γερμανικής πολιτικής  και η απροθυμία της  ελληνικής πλευράς να αναδείξει την ευρωπαϊκή διάσταση του προβλήματος του δημόσιου χρέους , άρα και την αναγκαία ευρωπαϊκή λύση του, είναι μια στρατηγική πλήρως καταστροφική για τα συμφέροντα της χώρας , ενώ αποδομεί συνολικά την ευρωζώνη.

Σε μια τέτοια μνημονιακή Ελλάδα, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα και κανένα περιθώριο για ανάπτυξη και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Υπάρχει μόνο λιτότητα, ανεργία, ύφεση, σε ένα καταστροφικό σπιράλ, όπου κάθε, πλήρως αναμενόμενη, αποτυχία του μνημονιακού προγράμματος θα σημαίνει τη λήψη και νέων ισοπεδωτικών μέτρων.

Η ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής και των εκφραστών της συνιστά την αναγκαία προϋπόθεση για μια διαφορετική πολιτική για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Βασικοί άξονες μιας νέας στρατηγικής είναι οι εξής: ευρωπαϊκή ρύθμιση για το χρέος με διαγραφή μεγάλου μέρους του και αποπληρωμή του υπολοίπου με ρήτρα ανάπτυξης, αλλαγή του ρόλου και του προσανατολισμού της ΕΚΤ και της ΕΤΕΠ, δημόσιος έλεγχος του τραπεζικού συστήματος, αναπτυξιακές πολιτικές στήριξης της εργασίας, προστασία του κοινωνικού κράτους, αναδιανομή του πλούτου και στήριξη των ασθενέστερων στρωμάτων.