Οι ασαφείς, αόριστες και σε βάθος τετραετίας εξαγγελίες της τριμερούς συγκυβέρνησης υλοποίησης του Μνημονίου, προσπέρασε ως μη γενόμενους τους προεκλογικούς λεονταρισμούς περί ριζικής επαναδιαπραγμάτευσης και «αγκιστρώθηκε» στο πρόγραμμα του παρωχημένου, επιθετικού και εκδικητικού νεοφιλελευθερισμού που επιβλήθηκε στη χώρα μας.

Ο επικεφαλής της συγκυβέρνησης εξέπληξε δυσάρεστα ακόμη και τους πιο καλόπιστους συμπολίτες μας, παρουσιάζοντας ως …πεμπτουσία αυτού του προγράμματος τις ιδιωτικοποιήσεις του διαχρονικού άυλου και υλικού πλούτου της πατρίδας μας.

Με την προφανή μάλιστα επιδοκιμασία των συν-εταίρων του, διεμήνυσε ότι θα προωθήσουν περισσότερες αποκρατικοποιήσεις «που δεν αποτελούν άμεσες συμβατικές μας υποχρεώσεις». Οι σιδηρόδρομοι, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, η ενέργεια, τα ύδατα, τα δημόσια και κοινόχρηστα ακίνητα, θα δοθούν -κατά τις προγραμματικές εξαγγελίες της κυβέρνησης- στις Αγορές. Όταν ο καταστροφικός και αντιδραστικός νεοφιλελευθερισμός απέρχεται σε όλα τα μέρη του κόσμου αφήνοντας ερείπια, στην Ελλάδα του Μνημονίου επανακάμπτει ως …«αναπτυξιακό πρόγραμμα σωτηρίας» της οικονομίας και της ελληνικής κοινωνίας.

Όταν όμως μία χώρα, στον σημερινό πολυπολικό και αβέβαιο κόσμο, παραδώσει στο κερδοσκοπικό κεφάλαιο (και μάλιστα υπό τις πιο δυσμενείς χρηματοοικονομικές συνθήκες) τον «σκελετό» της ύπαρξης και οργάνωσής της, τότε η Κοινωνία γίνεται έρμαιο στους αγοραίους ανέμους, η πατρίδα αποδυναμώνεται, το αντικείμενο της Πολιτικής Λειτουργίας συρρικνώνεται. Μετά το τέλος του Κοινωνικού Κράτους, επέρχεται και το τέλος της Πολιτικής.

Ελπίζουμε ότι σύντομα ο Λαός, που νομιμοποιεί κάθε εξουσία σʼαυτόν τον τόπο, να σταματήσει την καταστροφική πορεία της κοινωνικής και εθνικής μας αλλοτρίωσης.