Μιλώντας σήμερα στο ρ/σ «ΝΕΤ 105,8» (Α.Κωβάιος – Β.Μπεσκένης), ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης, δήλωσε μεταξύ άλλων τα εξής:

Για την απαίτηση δημοψήφισματος

Είναι γεγονός ότι η ευρωπαϊκή ελίτ ενοχλείται κι ανησυχεί όταν παρεμβάλλεται ο λαϊκός παράγων, γιατί όπου στηθήκαν κάλπες δημοψηφίσματος για να εγκριθούν οι τροποποιήσεις των Συνθηκών, η συνθήκη της Λισαβόνας κλπ,  βγήκαν αρκετά «όχι». Τα δε «ναι» βγήκαν με το τσιγκέλι αρκετά αργότερα πχ από την Ολλανδία, την Ιρλανδία και τη Γαλλία. Αυτό που τώρα πρέπει να καταλάβουμε όλοι και δείχνει να το καταλαβαίνει έστω κι αργά ο Πρωθυπουργός, είναι ότι όταν προσέρχεσαι σε τόσο δύσκολες διαπραγματεύσεις με τη γραμμή «συμβαδίζω με τη γραμμή των ισχυρών», όπως μέχρι και χθες έκανε ο κ. Παπανδρέου, τότε ο κίνδυνος να βρεθείς και «δαρμένος και κερατάς» είναι πάρα πολύ μεγάλος.

Μετά το Δεκέμβρη είχε καλλιεργηθεί στην Ελλάδα, μια προσδοκία ότι θα αποσπάσουμε ένα τρίποντο. Το κυβερνητικό επιτελείο είχε βάλει τον πήχη πάρα πολύ ψηλά. Και επιμήκυνση και χαμηλότερα επιτόκια και επαναγορά χρέους με «κούρεμα», ακόμα-ακόμα και ευρωομόλογο. Ξαφνικά απλώθηκε ένας πανικός κι από εκεί που υπήρχε ψηλά ο πήχης βρέθηκε στο πάτωμα. Το ζητούμενο είναι ότι αν θα προβείς σε μια σκληρή διαπραγμάτευση, απειλώντας ακόμα και με ένα μπλοκάρισμα, τότε δε θα πάρει ούτε η Ελλάδα αλλά ούτε και ο Ευρωπαϊκός Νότος μια ρύθμιση του χρέους ικανή να προστατέψει τόσο το νότο όσο και το σύνολο της ευρωζώνης από τα διαρκή κύματα των κερδοσκοπικών επιθέσεων.

Φτάσαμε στο σημείο να πιέζει ο Ομπάμα την Μέρκελ, στέλνοντας τον Γκάιτνερ, να δώσει λύση προστασίας, θωράκισης και προοπτικής της Ευρωζώνης, λέγοντας ότι πρέπει να δοθούν και στην Ελλάδα και στην Ιρλανδία καλύτερες ρυθμίσεις, εννοώντας και την επιμήκυνση και την μείωση των επιτοκίων απʼ όσα ήδη δίνονται. Αυτό δεν είναι τρελό;

Σε μια διαπραγματευτική στάση που δε λέει λύση «να είναι κι ότι ναʼ ναι»  η προσφυγή σε δημοψήφισμα ενισχύει τα επιχειρήματα της διαπραγματευτικής στάσης. Φυσικά με συμμαχίες εντός της ΕΕ που θα επιδιώκουν μια ρύθμιση  που θα καθιστά την αντιμετώπιση της διαχείρισης του ελληνικού χρέους και του πολιτικού προβλήματος βιώσιμη.

Για τα καθυστερημένα αντανακλαστικά της κυβέρνησης

Η κυβέρνηση συνειδητοποιεί και πάλι με καθυστέρηση ότι το χρέος της χώρας εξερχόμενης από το μνημόνιο θα είναι 160% του ΑΕΠ και πάνω, τη στιγμή που όταν μπαίναμε στο μνημόνιο ήταν περίπου 120% του ΑΕΠ. Παρά τη σκληρή μονόπλευρη λιτότητα και την περικοπή μισθών, συντάξεων και κοινωνικού κράτους, η αποτυχία του κράτους να μαζέψει έσοδα και να περιορίσει τις κρατικές δαπάνες,  την ανοργανωσιά και την συστημική διαφορά βρισκόμαστε μπροστά σε μια σισύφεια προσπάθεια. Ό,τι κόβεται από τους φτωχούς και του πολλούς να δίνεται με τοκογλυφικά επιτόκια στους δανειστές την ώρα που η χώρα βυθίζεται όχι στην ύφεση αλλά στον στασιμοπληθωρισμό. «Κουρεύονται» οι αμοιβές αλλά οι τιμές είναι στα ύψη.

Εμείς  εδώ και 1,5 χρόνο είχαμε προτείνει το ευρωομόλογο. Ο κ. Πρωθυπουργός και ο Υπουργός Οικονομικών μας είχαν απαντήσει ότι δεν είναι ρεαλιστική πρόταση. Είχαμε προτείνει επιμήκυνση του χρέους και είχαμε κάνει κριτική ότι το επιτόκιο με το οποίο δανειζόμαστε είναι τοκογλυφικό.

Αν δεν σχεδιάσεις έγκαιρα και κάνεις κινήσεις της τελευταίας στιγμής τότε η πιθανή απόδοση θα είναι μικρότερη ή καθόλου. Μακάρι αυτή η σκλήρυνση της στάσης να μεταφραστεί σε θετικό αποτέλεσμα. Έγινε και υπό την πίεση της πραγματικότητας. Σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας στην διετία έχουμε μείωση των αμοιβών 15% και πληθωρισμός τρέχει 2,5 φορές περισσότερο απʼ αυτόν της Ευρωζώνης. Κι αυτό δεν είναι μια πρόσθετη μείωση εισοδήματος των πολιτών αλλά υπονομεύει την ανταγωνιστικότητα προϊόντων και υπηρεσιών και κατʼ επέκταση της αύξησης των εξαγωγών. 

Πρόκειται για την απόλυτη αποτυχία της πολιτικής του μνημονίου γιατί πολύ απλά η «συνταγή» ήταν λάθος για την αντιμετώπιση της αρρώστιας. Η δοσολογία του «φαρμάκου» ήταν λάθος. Το μνημόνιο ήταν «κομμένο και ραμμένο» στα μέτρα των δανειστών μας. Τώρα έρχονται και οι δανειστές μας που διαβλέπουν ότι είναι αδύνατον να πάρουν από το 2014 και το 2015 160 δις ευρώ τοκοχρεωλύσια από την Ελλάδα, «ουκ αν λάβεις πάρα του μη έχοντος», και οι ίδιοι «άνοιξαν το παράθυρο» της επιμήκυνσης. Πρώτος μίλησε για επιμήκυνση ο κ. Στρος  Κάν εδώ και έξι μήνες.

Δεν είναι τραγικό για την ελληνική γραμμή διαπραγμάτευσης να διεκδικεί με καθυστέρηση αυτά που πρώτοι βάζουν στο τραπέζι οι Ιρλανδοί, ο Ομπάμα, ο Ντομινίκ Στρος- Καν;

Για την αξία της κριτικής διαπραγματευτικής γραμμής

35 χρόνια τώρα διαχρονικά όλοι οι Πρωθυπουργοί μας πηγαίνουν στις κρίσιμες Συνόδους κορυφής απειλώντας, επιστρέφουν «θριαμβευτές» και παρʼ όλα αυτά η Ελλάδα είναι στον πάτο της ευρωζώνης, ο πιο αδύναμος κρίκος και η κοινωνία υφίσταται όσα υφίσταται. Θα έπρεπε να βλέπουμε λίγο πιο διορατικά τα πράγματα.  Ήταν μεγάλο λάθος του κ.Παπανδρέου στη Σύνοδο κορυφής του Δεκεμβρίου, που η κ. Μερκελ παρουσίασε το δικό της πακέτο-σύφωνο ανταγωνιστικότητας, να μην συμπεριληφθεί ενεργά στους  19 πρωθυπουργούς που διατύπωσαν έστω και επιμέρους αντιρρήσεις αλλά ήταν στους υπόλοιπους 7 που σιώπησαν.

Η αντιπολίτευση με τις προτάσεις που κάνει και με τον έλεγχο που ασκεί, προσφέρει υπηρεσίες στη χώρα γιατί ασκεί πολιτική και ενισχύει την διαπραγματευτική γραμμή της χώρας. Η  θεωρία «μην ομιλείτε εις τον οδηγό» γιατί αυτός ξέρει που μας πάει, έχει πάει την Ελλάδα στα βράχια».