ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το παρακάτω Πρακτικό δεν αποτελεί το τελικό κείμενο, διότι εκκρεμούν ορθογραφικές, συντακτικές και νομοτεχνικές διορθώσεις.

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΒΟΥΛΗΣ
ΙΓ΄ ΠΕΡΙΟΔΟΣ
ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΜΕΝΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΣΥΝΟΔΟΣ Α΄
ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΡΛΒ΄

Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

Συζήτηση υπʼ αριθμ. 34/27/19.4.2010 Επίκαιρης Επερώτησης των Βουλευτών του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού προς τον Αναπληρωτή Υπουργό Εξωτερικών, σχετικά με τις εξελίξεις στην ελληνική εξωτερική πολιτική.

Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Θ.ΔΡΙΤΣΑΣ

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΡΙΤΣΑΣ: Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.

Η σημερινή μέρα είναι μια Δευτέρα κατά την οποία ξημέρωσε μια πολύ θλιβερή πραγματικότητα για τη Μεσόγειο, για την Ευρώπη, για την ανθρωπότητα.

Και δεν είναι μόνο το διαρκές και προαναγγελθέν έγκλημα του Ισραήλ, γιατί δεν είναι και η πρώτη φορά που εγκληματεί αυτό το κράτος, αυτή η συγκροτημένη οργάνωση συμφερόντων που έχει καταργήσει την κοινωνική έκφραση και λειτουργεί ως ένας μηχανισμός στρατιωτικός και στρατοκρατικός, που τέτοιου είδους πολιτισμούς δεν θέλει να ζει η ανθρωπότητα.

Δεν είναι, λοιπόν, μόνο το πρωτοφανές ως προς την εγκληματικότητα του κράτους του Ισραήλ, αλλά είναι και το πρωτοφανές ως προς την προαναγγελθείσα εγκληματική πράξη και το γεγονός ότι δεν υπήρξε αντίσωμα στη διεθνή κοινότητα και στη χώρα μας για να το αποτρέψει.

Σήμερα, δεκάδες οικογένειες στην Τουρκία θρηνούν. Εκφράζουμε τη βαθιά οδύνη μας για το θάνατο Τούρκων πολιτών που συμμετείχαν σʼ αυτήν την πρωτοβουλία που έχει ήδη διαγράψει μια σημαντική πορεία για την άρση του αποκλεισμού της Γάζας.

Και το μέγα ζήτημα είναι το εξής. Αν υπάρχει στην ανθρωπότητα, στους διεθνείς θεσμούς, στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στη χώρα μας, επίσημη άποψη ότι νομίμως το Ισραήλ αποκλείει τη Γάζα και επιβάλλει αυτή την ανθρωπιστική κρίση δια αυτού του αποκλεισμού, τότε ας το πει ευθέως. Όμως, δεν υπάρχει κανείς.

Και ενώ δεν υπάρχει κανείς που να θεωρεί νόμιμη την τακτική αποκλεισμού της Γάζας μέσα από ένα σφιχτό στρατοκρατικό εναγκαλισμό, δεν υπάρχει και καμία ειλικρινής παρέμβαση λήξης αυτού του αποκλεισμού.

Και εκεί, σʼ αυτό το τεράστιο κενό, με τις πολλαπλές συνέπειες, με τις πολλαπλές συνεπαγωγές ως προς τον πολιτισμό μας, αλλά και ως προς τους κινδύνους που εγκλείει το εκρηκτικό μίγμα της παλαιστινιακής υπόθεσης, όχι μόνο για τη Μέση Ανατολή, αλλά για την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, έρχεται μια πρωτοβουλία πολιτών, πολιτικών απόψεων, ανθρωπιστικών ευαισθησιών και λέει «ο αποκλεισμός της Γάζας θα γίνει πράξη δια της αποστολής ανθρωπιστικής βοήθειας». Και συνδέει την ουσία του ανθρωπισμού με την ειλικρινή αποκατάσταση ενός εγκλήματος που συμβαίνει στη Γάζα.

Αυτό δεν το στήριξε καμία Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν το στήριξε και η χώρα μας. Και δεν χρειαζόταν να στηρίξει την καμπάνια για την ελεύθερη Γάζα. Έπρεπε να στηρίξει χρόνια τώρα τις πολιτικές εκείνες που θα υποχρεώσουν το Ισραήλ να αποσυρθεί από τα παλαιστινιακά εδάφη και από τη Γάζα. Αυτό το έγκλημα σήμερα ήταν προμελετημένο και εγγυημένο από ισχυρές δυνάμεις της Ευρώπης και της Αμερικής, που σήμερα οδύρονται και στέκονται και αυτές με οδύνη μπροστά στα αποτελέσματα αυτά. Αλλά δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε –να μην πω, υποκρισία- την τεράστια αντίφαση που περικλείουν αυτές οι δύο στάσεις.

Από αυτή την άποψη είναι επείγουσα ανάγκη –θα μιλήσω και στη συνέχεια για το ίδιο θέμα, για να δούμε τι είδους πολιτικές μπορούμε να αναπτύξουμε- η απόλυτη καταδίκη, η άμεση αναστολή της συμφωνίας σύνδεσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης με το Ισραήλ, η απόλυτη, η έμπρακτη καταδίκη με συνέπειες γιʼ αυτές τις πολιτικές που ασκούνται στην αποκλεισμένη Γάζα, η καταδίκη του Ισραήλ για την παραβίαση της νομιμότητας στα διεθνή ύδατα, η καταδίκη του για τις εγκληματικές πράξεις και η συμπαράσταση σε όλα τα θύματα.

Αύριο κιόλας πρέπει να επιστρέψουν όλοι όσοι συνελήφθησαν και είναι αυτή τη στιγμή κρατούμενοι του ισραηλινού κράτους και οι Έλληνες αλλά και όλων των εθνικοτήτων. Αύριο κιόλας πρέπει να υποχρεωθεί το Ισραήλ, χωρίς καμία διαδικασία, να τους αφήσει ελεύθερους. Από εκεί και πέρα, να πληρώσει και να αποζημιώσει για όσα δεινά και όση οδύνη προκάλεσε.

Προς αυτή την κατεύθυνση, κύριε Πρόεδρε, είναι πολύ σημαντική αυτή η μέρα να αποτελέσει αφορμή και ευκαιρία για μια ανατροπή των ακολουθουμένων πολιτικών και να είναι αυτό τουλάχιστον μια τιμή στη μνήμη όσων χάθηκαν.

Ευχαριστώ.

ΔΕΥΤΕΡΟΛΟΓΙΑ

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΡΙΤΣΑΣ: Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.

Θα έλεγε κανείς ότι είναι πραγματικά μια φυσική τάξη πραγμάτων -κι όμως δεν είναι- το παγκόσμιο, το διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον. Αυτό ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, τις τελευταίες δεκαετίες και στο πεδίο της οικονομίας έχει θεωρηθεί ως μία πραγματικότητα που ακόμα και αν δεν μας αρέσει, εν πάση περιπτώσει αποτελεί εξέλιξη της κοινωνίας, μια γενικευμένη και παγκοσμιοποιημένη ανταγωνιστικότητα, πολλές φορές χωρίς αρχή, μέση, τέλος.

Αυτά λειτουργούν στο πεδίο της οικονομίας. Και όταν τίθενται τα ζητήματα μιας συγκροτημένης εξωτερικής πολιτικής, για την ανάπτυξη των συνολικότερων στόχων των διεθνών σχέσεων της χώρας μας και κάθε χώρας, εκεί πάλι συναντά κανείς αυτό το πλαίσιο, το πλαίσιο της ανάγκης προσαρμογής στο παγκόσμιο διεθνές, ανταγωνιστικό περιβάλλον.

Αυτά τα πλαίσια όμως, δεν είναι ούτε εκ Θεού ούτε εκ φύσεως ούτε αποτελούν μια δοσμένη, σε όλες τις ιστορικές διαδρομές, πραγματικότητα. Ιδιαίτερα δε, σε αυτή τη πραγματικότητα που με αδρές γραμμές επιχείρησα μόλις να περιγράψω- αυτά τα δεδομένα είναι εξαιρετικά ευμετάβλητα.

Το ανταγωνιστικό πλαίσιο είναι πλαίσιο ισχύος, είναι πλαίσιο κυριαρχίας. Πράγματι, για την περιοχή τη δική μας, τόσο η χώρα μας, όσο και οι άλλες γειτονικές χώρες, η Τουρκία, αλλά και οι χώρες της Βαλκανικής, εντάσσονται αγχωδώς σε αυτή τη προσπάθεια προσαρμογής, σε ποιο πλαίσιο; Στο πλαίσιο που καθορίζει η κυριαρχία και η επικυριαρχία των μεταβαλλόμενων, παρόλα αυτά, διαδικασιών ισχύος του Νατοϊκού πλέγματος.

Τα τελευταία χρόνια προστίθεται σε αυτή τη διαδικασία και ο παράγοντας της νεοαναδεικνυόμενης στις νέες συνθήκες χώρα της Ρωσίας και της Ρωσικής οικονομίας.

Εάν λοιπόν, η βάση της πολιτικής προσαρμογής είναι η ένταξη σ αυτό το διεθνές ανταγωνιστικό πλαίσιο, χωρίς να το αμφισβητεί κανείς, όσο και αν έχει αυτή η προσέγγιση το ρεαλισμό ως επιχείρημα, πράγματι, ισχυρό, είναι βέβαιο ότι η οποιαδήποτε συγκρότηση της εξωτερικής πολιτικής θα δημιουργεί διαρκώς ανταγωνιστικές σχέσεις με τους γείτονες, ανταγωνιστικές διαδικασίες ανάπτυξης των στόχων και των προτεραιοτήτων για τη χώρα, τέτοιες, που για το σύνολο της κοινωνίας θα είναι απάντα βλαβερές, θα είναι πάντα επιλογές, που θα καταδικάζουν το σύνολο της κοινωνίας -και επί του προκειμένου της χώρας μας- στην καθυστέρηση, στη φτώχεια, στην έλλειψη δικαιωμάτων, εν ονόματι των ανταγωνιστικών σχέσεων, που αναπτύσσουν οι ελίτ σε κάθε χώρα. Και εκεί αρχίζει αυτή η σύγχρονη απειλή, όπου η κάθε χώρα – και η χώρα μας ειδικά – απειλείται από πολλούς παράγοντες.

Αντί λοιπόν, να δούμε τις διεξόδους στην κατεύθυνση της αλληλοκατανόησης, στην κατεύθυνση της οικοδόμησης σχέσεων εμπιστοσύνης, στην κατεύθυνση της οικοδόμησης σχέσεων πολλαπλών συνεργασιών, οδηγούμαστε στο να φτιάχνουμε χώρες .

Και η Ελλάδα έχει κάτι που δεν το είχε παλαιότερα. Είχε άλλου είδους κουσούρια, αλλά το κουσούρι της απειλούμενης χώρας δεν το είχε. Τώρα αποτελεί σιγά-σιγά ιδεολογία, πολιτική συγκρότηση ολόκληρων θεωριών, που αποτυπώνονται και πολιτικά και αποτελεί τελικώς και μία ψύχωση, μέσα από την οποία αναπτύσσεται και δρα ο ελληνικός λαός και η ελληνική κοινωνία.

Τέτοια χώρα είναι το Ισραήλ: Ψυχωσική χώρα, διαρκώς απειλούμενη. Γιατί απειλείται; Διότι είναι ανταγωνιστική, διότι είναι στο πλέγμα της ισχύος, διότι πρέπει να επιβληθεί. Και αυτός είναι ένας άγονος και αδιέξοδος, διαρκώς αναπαραγόμενος ανταγωνισμός, ο οποίος τελικά οδηγεί τους λαούς, τις κοινωνίες, και στην κατάπτωση, αλλά και σε οδύνες πολεμικών περιπετειών και άλλων τέτοιων πολύ οδυνηρών στιγμών στην ιστορία τους.

Από αυτήν την άποψη, θέλω να κλείσω, κύριε Πρόεδρε, λέγοντας ότι τα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής δεν μπορούν να ειδωθούν ως ζητήματα ανταγωνιστικών σχέσεων και σχέσεων ισχύος.

Θέλω να επικαιροποιήσω αυτή μου την τοποθέτηση, επανερχόμενος στα σημερινά γεγονότα αυτής της θλιβερής Δευτέρας και να πω –ήδη έχω καταθέσει και επίκαιρη ερώτηση προς τον Υπουργό Εξωτερικών για το ζήτημα των σημερινών γεγονότων και της εγκληματικής επίθεσης του Ισραήλ και θα συζητηθεί σε λίγες ημέρες - ότι ακριβώς σε αυτήν την κατεύθυνση της αναγνώρισης των δικαιωμάτων των κοινωνιών, του αυτοκαθορισμού των κοινωνιών, πρέπει να συγκροτήσουμε τη νέα μας δημιουργική και αναπτυξιακή προοπτική. Έτσι, μπορούμε να σεβαστούμε το λαό της Παλαιστίνης, έτσι μπορούμε να είμαστε συνεπείς στο ότι κανένα Ισραήλ δεν έχει το δικαίωμα να αστυνομεύει την περιοχή της Γάζας και να θεωρεί ως παραβίαση κυριαρχικών του δικαιωμάτων όποιον θέλει να σπεύσει και να προσεγγίσει μια ελεύθερη περιοχή ενός αυτοκαθοριζόμενου λαού.

Προς αυτήν την κατεύθυνση θα πρέπει να δούμε και τα ζητήματα του ανταγωνισμού των εξοπλισμών, προς αυτήν την κατεύθυνση μπορούμε να δούμε και τα ζητήματα της αλληλοκατανόησης. Με αυτό το πλαίσιο μπορούμε πραγματικά να δούμε μια εξωτερική πολιτική, που μέσα σε αυτήν μπορούμε και με τους γείτονες να έχουμε πρωτοβουλίες ενίσχυσης όλων εκείνων των δράσεων –γιατί υπάρχουν σε κάθε χώρα τέτοιου είδους δυνάμεις προς την οπισθοδρόμηση και δυνάμεις προς την πρόοδο- και να συναντηθούμε με δυνάμεις της προόδου για το κοινό μέλλον των λαών της Βαλκανικής και γενικότερα της περιοχής.

Ευχαριστώ.