Για την πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για αυστηρότερη κοινοτική επιτήρηση

-    Πώς είναι τα πράγματα στις Βρυξέλλες, γιατί εδώ αισθανόμαστε ότι είμαστε στη γωνιά του ρινγκ, για να χρησιμοποιήσω αθλητικούς όρους….

Είναι φανερό ότι τα όργανα της Ε.Ε., ο κ. Αλμούνια, παρά την κρίση και τα προβλήματα από την εφαρμογή τέτοιων νεοφιλελεύθερων συνταγών, επιμένουν στην πιστή τήρηση του Συμφώνου Σταθερότητας και βεβαίως στην εφαρμογή της Συνθήκης της Λισαβόνας.

Αυτό διαμορφώνει ένα νέο-αποικιακό καθεστώς απέναντι στις οικονομίες των χωρών. Και πολύ φοβούμαι ότι η κυβέρνηση έναντι αυτών των πιέσεων, ενώ και προεκλογικά κάποια στιγμή το ΠΑΣΟΚ είχε θέσει θέμα αμφισβήτησης του Συμφώνου Σταθερότητας, φαίνεται ότι δεν αντιστέκεται σ΄ αυτό το σημείο και παρακολουθώντας τη λογική της επιτήρησης των ελλειμμάτων προσχωρεί σε πολιτικές που πολύ φοβάμαι ότι θα έχουν σαν αποτέλεσμα την μείωση των μισθών, νέα φοροεπιδρομή και κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους.

-    Όλοι λίγο-πολύ έχουμε αρχίσει να το αντιλαμβανόμαστε αυτό…. Διερωτάται ο απλός κόσμος, τι περιθώρια διαφορετικά θα είχε, όχι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνηση της Ν.Δ., του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ πώς θα μπορούσε δηλαδή να ξεφύγει απ΄ αυτόν τον ύφαλο σε ότι έχει να κάνει με τις επιταγές της Ε.Ε.;…..

Αυτό το πρόβλημα δεν είναι μόνο πρόβλημα της Ελλάδας, της ελληνικής κυβέρνησης. Ακούγονται φωνές και προφανώς σ΄ αυτές τις φωνές θα πρέπει να είχε ενώσει τη δική της φωνή και τη δική της διεκδίκηση η κυβέρνηση -αντιλαμβάνομαι τις δυσκολίες- ότι για να βγούμε από την κρίση δεν μπορεί να πληρώσουν πάλι τα σπασμένα αυτοί που δεν έφταιγαν και να κερδοφορούν αυτοί που συνέχιζαν και συνεχίζουν να κερδοφορούν. Αυτή είναι μια βασική πολιτική κατεύθυνση, στην οποία θα έπρεπε να διαμορφώσει και συμμαχίες, αλλά θα έπρεπε και να αντισταθεί. Διότι η λογική ότι, πάνω απ΄ όλα τα ελλείμματα, που ακολουθεί δυστυχώς, επαναλαμβάνω, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ο κ. Αλμούνια, δεν οδηγεί στην έξοδο από την ύφεση. Και χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αύξηση της ανεργίας. Δηλαδή η βελτίωση των γενικότερων δεικτών, των ελλειμμάτων, το δημόσιο χρέος κ.λπ., θα είναι σε βάρος της απασχόλησης. Επομένως θα έπρεπε να είχε ακολουθήσει και πρέπει να ακολουθήσει διαφορετική πολιτική, ανάπτυξη με προστασία της εργασίας.

Αυτή είναι μια γενικότερη πολιτική διεκδίκηση που δεν την κάνει δυστυχώς η κυβέρνηση, αλλά σήμερα υποτάσσεται «αιφνιδιασμένη» -γιατί ξέραμε την κατάσταση της οικονομίας- «αιφνιδιασμένη» από τη δύσκολη οικονομική κατάσταση. Γι αυτό άλλωστε ήταν και ως ένα βαθμό ασαφείς οι προεκλογικές της διακηρύξεις. Αλλά, επαναλαμβάνω, η ακολούθηση αυτής της αυστηρότερης κοινοτικής επιτήρησης φοβάμαι ότι θα έχει αυτά τα αποτελέσματα που σας είπα και που θα επιδεινώσει το ρόλο και τη θέση των εργαζομένων.

Για το σχέδιο νόμου για τις προσλήψεις

-    Άρρηκτα συνδεδεμένη με τον περιορισμό των δημοσίων δαπανών είναι και αυτό που η κυβέρνηση περνάει μέσα από το νέο νομοσχέδιο για τις προσλήψεις, σε ότι έχει να κάνει με τον περιορισμό των προσλήψεων στο δημόσιο και κυρίως με συμβάσεις -και αναφερόμαστε ως επί το πλείστον στις πιο εύκολες συμβάσεις που είναι οι συμβάσεις έργου, οι οποίες, όπως είπε ο Υπ. Οικονομίας, εάν και εφʼ όσον δεν είναι απαραίτητες, δεν θα ανανεώνονται ….. Θεωρείτε ότι είναι θεμιτό αυτό;….

Η κυβέρνηση θα πρέπει με σαφήνεια -δεν το έκανε προεκλογικά, εμείς είχαμε συγκεκριμένη πρόταση που ορισμένοι την θεώρησαν υπερβολική- να έχει μια διαμορφωμένη πολιτική αντιμετώπισης του ζητήματος της ανεργίας. Εμείς μιλούσαμε για 100 χιλιάδες θέσεις εργασίας κάθε χρόνο. Ιδιαίτερα στους τομείς της υγείας, παιδείας, περιβάλλοντος όπου τα κενά είναι μεγάλα και χρονίζουν. Εάν δεν αντιμετωπιστεί έτσι το πρόβλημα, τα υπόλοιπα μπορεί να έχουν την πρόθεση να μειώσουν τις δαπάνες, αλλά δεν θα αντιμετωπίσουν το γενικότερο πρόβλημα. Και, επιτρέψτε μου να πω, ότι σχετικά με τη μείωση των δαπανών, όπως φαίνεται από το σχέδιο του Προϋπολογισμού, ουσιαστικά επιχειρεί επί της ουσίας και βασικά να μειώσει τις δαπάνες, μειώνοντας την στήριξη των ασφαλιστικών ταμείων, κόβοντας το ΕΚΑΣ  κ.ο.κ. Αυτές λοιπόν ήταν οι δημόσιες δαπάνες και οι σπατάλες που γίνονταν;

Αλλού πρέπει να προσανατολίσει τη μείωση των δαπανών, π.χ. στη μείωση τω εξοπλισμών, και να στηρίξει τα δικαιώματα και τον μισθό των εργαζομένων προκειμένου να υπάρξει ανάκαμψη από την ύφεση. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ο ʽάλλος δρόμος επιδεινώνει την κατάσταση των εργαζομένων.

-    Από την άλλη, δεν είναι η εύκολη πολιτική;… Υπάρχει ένα παράδειγμα κι εδώ στη ΝΕΤ.. Υπάρχει μια γενιά συμβασιούχων… μια νέα γενιά συμβασιούχων που δημιουργήθηκε μετά και τη ρύθμιση Παυλόπουλου, αντιστοίχως υπάρχουν πολλές ομάδες στους ΟΤΑ… Τι θα πρέπει να γίνει μʼ  αυτό;…

Είναι μια γενικότερη εκκρεμότητα η οποία συγκροτεί αυτό που λέμε γενικώς, τον εργασιακό μεσαίωνα. Συμβασιούχοι, ωρομίσθιοι, υπόθεση των stage κ.λπ. είναι ένας εργασιακός μεσαίωνας. Εμείς και ο αγώνας μας, ήταν φαντάζομαι και η ρεαλιστική αντιμετώπιση του προβλήματος, είναι ότι όσοι καλύπτουν πάγιες ανάγκες, πρέπει να μονιμοποιηθούν. Πρέπει να εξασφαλιστεί αυτό το θέμα Και απ΄ ότι φαίνεται μέσα στους όρους της επιτήρησης, είναι γενικώς γραμμή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, είναι η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Επομένως αυτά τα φαινόμενα θα πολλαπλασιαστούν κατά τη λογική της Ευρωπ. Επιτροπής και κατά την πολιτική που θα ακολουθεί η κυβέρνηση. Επομένως δεν αντιμετωπίζεται το πρόβλημα, που είναι υπαρκτό και που μπορεί να τακτοποιηθεί. Δεν το τακτοποίησε η ρύθμιση του κ. Παυλόπουλου. Κάλυψε ένα μέρος. Δεν αντιμετωπίστηκε το πρόβλημα των συμβασιούχων. Δεν αντιμετωπίζεται το πρόβλημα των stage μόνο στο δημόσιο τομέα και συνεχίζονται οι άλλες ελαστικές σχέσεις εργασίας.  Επομένως αυτός ο εργασιακός μεσαίωνας δεν θα αλλάξει. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Επαναλαμβάνω, η θέση των εργαζομένων, το εισόδημά τους είναι κρίσιμος παράγοντας για να ξεπεράσουμε την ύφεση. Διαφορετικά θα κινηθούμε σε  υφεσιακές πολιτικές, θα αυξηθεί η ανεργία και σε βάρος της θέσης των εργαζομένων.

Για εξίσωση ορίων συνταξιοδότησης ανδρών- γυναικών

-    Κι ένα σχόλιο γι αυτό που είπε ο κ. Παπακωνσταντίνου, ότι σταδιακά θα πάει η κυβέρνηση, μέσα από νομοθετική ρύθμιση, στην εξίσωση των ορίων συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών στο δημόσιο.

Αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα. Υπάρχουν κατακτήσεις ή δεδομένα που προέρχονται μέσα από τις κοινωνικές συνθήκες. Η αντιμετώπιση που έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση ήταν λάθος. Δεν είναι θέμα που μπορούν να λύσουν τα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Και εδώ θα πρέπει να ακολουθηθεί μια διαφορετική πολιτική. Πολύ φοβούμαι ότι αυτή η ρύθμιση -που υποτίθεται κινείται από την εξίσωση των ορίων συνταξιοδότησης- ουσιαστικά οδηγεί και ενισχύει τη λογική να αυξηθεί ο εργάσιμος βίος και να πάμε στη λογική, που είχε υιοθετήσει και ο ασφαλιστικός νόμος της κας Πετραλιά, η οποία έγινε επώδυνη και επονείδιστη όσον αφορά τους εργαζόμενους.