Ο Πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλ. Τσίπρας, επικεφαλής αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ, επισκέφθηκε  σήμερα το Β ΚΑΠΗ Καισαριανής.

Ο Αλέξης Τσίπρας συνομίλησε με τους ηλικιωμένους και τόνισε:

«Είμαι πολύ χαρούμενος και συγκινημένος που είμαι ανάμεσά μας, διότι βρίσκομαι ανάμεσα σε απόμαχους του μόχθου, σε ανθρώπους που έχουν φάει τη ζωή με το κουτάλι.

Για εμάς είναι πολύ κρίσιμο, ιδιαίτερα για μένα προσωπικά, να βρίσκομαι δίπλα σας και να παίρνω κάτι από την εμπειρία και τη σοφία σας.

Θέλω να σας όμως ένα πράγμα. Κάθε φορά που έχουμε εκλογές, βλέπουμε ότι τα δυο μεγάλα κόμματα, τα κόμματα εξουσίας θυμούνται την τρίτη ηλικία. Βάζουν ηλικιωμένους στα φυλλάδιά τους, μιλάνε για τιμημένα γηρατειά, αναφέρονται σ΄ αυτή την ηλικιακή κατηγορία. Όμως, όταν πάνε να συζητήσουν, σ΄ αυτές τις σοβαρές συζητήσεις που κάνουν στην τηλεόραση για την οικονομία, την κοινωνική ασφάλιση, τότε μιλάνε για αριθμούς. Κι όταν αναφέρονται στην Τρίτη  ηλικία, αναφέρονται με την έννοια του κόστους. Πόσο μας κοστίζει το ασφαλιστικό; Πολύ μας κοστίζει το ασφαλιστικό. Δεν μπορούμε να δώσουμε συντάξεις. Πόσο μας κοστίζει η δημόσια υγεία; Άντρα διαφθοράς τα νοσοκομεία, 30% πάνω, έξοδα πολλά, δεν μπορούμε να έχουμε νοσοκομεία. Πόσο μας στοιχίζουν προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας; Δεν μπορούμε να έχουμε το πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι».

Η διαφορά ανάμεσα στη δική μας την αντίληψη και την αντίληψη αυτών που τα τελευταία χρόνια κυβερνάνε είναι ότι τους ανθρώπους δεν τους βλέπουμε ως αριθμούς, ως κόστος και ότι αντιλαμβανόμαστε την πολιτική με την έννοια των κοινωνικών αναγκών και όχι με την έννοια των αριθμών και τους κόστους.

Διότι, εάν όλοι την έβλεπαν μ΄ αυτή τη λογική, με την έννοια των αναγκών, θα έβρισκαν τρόπους να καλύψουν το κόστος, όπως βρίσκουν τρόπους και δίνουν δισεκατομμύρια στις τράπεζες, όπως βρίσκουν τρόπους και απαλλάσσουν από τα χρέη τις μεγάλες επιχειρήσεις, όπως βρίσκουν τρόπους και τους αφήνουν να φοροδιαφεύγουν και να εισφοροδιαφεύγουν, αλλά τρόπους να αυξήσουν αυτή την έρμη τη σύνταξη δεν έχουν βρει τόσο καιρό. Και η συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων περνάνε με σύνταξη πείνας και το ΕΚΑΣ είναι για κλάματα, με βάση τις ανάγκες γύρω μας.

Δεν υπολογίζει κανένας ότι αυτή η τρίτη ηλικία που λένε, τα τιμημένα γηρατειά όπως λέγανε στο παρελθόν, είναι  αυτοί που κρατάνε σήμερα το κοινωνικό ιστό δεμένο. Κρατάνε την κοινωνία να μην καταρρεύσει,. Διότι στον παππού και τη γιαγιά έχουν εναποθέσει τη δυνατότητα τα νέα ζευγάρια, που δεν μπορούν να έχουν την οικονομική πολυτέλεια, τη δυνατότητα να έχουν κάποιον στο σπίτι να βοηθάει και δεν μπορούν να αφήσουν και τα παιδιά σε έναν ιδιωτικό βρεφονηπιακό σταθμό -μην βλέπετε εδώ που έχετε του δήμου και δεν πληρώνουν, σε άλλες περιοχές δεν έχουν- στον παππού και τη γιαγιά αφήνουν τα παιδιά για να μπορούν να πηγαίνουν να δουλεύουν μέχρι τις 9 και 10 η ώρα το βράδυ, γιατί αναγκάζονται να κάνουν μία και δύο δουλειές και να τους κρατάει ο εργοδότης στο γραφείο ή στα πολυκαταστήματα ή στα σούπερ-μάρκετς μέχρι τις 9 το βράδυ.

Και κάτι ακόμα. Τα νέα τα παιδιά που φτιάχνουν τη ζωή τους τώρα -τα ξέρετε καλύτερα, είναι τα εγγόνια σας, είναι τα παιδιά σας- έχουν ανάγκη ακόμα και την οικονομική στήριξη τη δική σας για να τα βγάλουν πέρα, γιατί οι δουλειές σήμερα είναι των 600 και των 700 ?. Ποιο είναι λοιπόν το μέλλον που οραματίζονται ή αυτό που έχουν φτιάξει όλα τα προηγούμενα χρόνια τα κόμματα εξουσίας γι αυτή την κοινωνική κατηγορία, που  τη θυμούνται κάθε φορά που έχουμε εκλογές για να τους βάλουν στα φυλλάδια και μετά τους ξεχνάνε. Το μέλλον που οραματίζονται είναι ένα μέλλον μιας σύνταξης πείνας, στην καλύτερη περίπτωση των 500 ? ή 950 ? για το ζευγάρι κι από κει και πέρα ο καθένας στο έλεος, ό,τι μπορέσει να καταφέρει μόνος του.

Αυτό είναι το μέλλον που οραματίζονται, γιατί, λέει, δεν έχουν λεφτά τα ασφαλιστικά ταμεία, γιατί, λέει, έχουμε κακοδιαχείριση και διαφθορά, που οι ίδιοι την έχουν δημιουργήσει, διότι, λέει, τα πράγματα είναι δύσκολα. Το ξέρετε καλύτερα εσείς από μένα ότι τα πράγματα είναι δύσκολα.

Εμείς αγωνιζόμαστε προκειμένου να βγουν στο προσκήνιο, στην επιφάνεια αυτά τα ζητήματα. Αγωνιζόμαστε προκειμένου, όταν μιλάμε για το ασφαλιστικό, να μην ακούμε μονάχα ότι δεν υπάρχουν λεφτά στα Ταμεία κι ότι είναι υπέρογκα τα κόστη, αλλά  να μιλάμε κι από την άλλη πλευρά,, από την οπτική γωνία ενός ανθρώπου που είναι στα 70, στα 75 και έχει ανάγκη να ζήσει με αξιοπρέπεια και δεν είναι αξιοπρεπής σύνταξη η σύνταξη των 500 ?.

Θέλω να κουβεντιάσω μαζί σας, δεν ήρθα να βγάλω λόγο. Θα κλείσω την εισήγησή μου για να ακούσω εσάς.

Αυτό που θέλω να σας πω είναι ότι, έτσι όπως έχουν τα πράγματα, για πρώτη φορά στα χρονικά -εσείς έχετε ζήσει και πιο δύσκολες στιγμές, κάποιοι από σας έχουν περάσει και την περίοδο του πολέμου και της κατοχής- Θέλω να πω όμως το εξής. Έχουμε φτάσει στο σημείο, για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο, να είμαστε εμείς, οι μικρότερες γενιές αυτοί που αναλογιζόμαστε, για πρώτη φορά μετά από εκείνα τα χρόνια, ότι θα ζήσουμε εμείς και τα δικά μας παιδιά χειρότερα απʼ ότι οι προηγούμενες γενιές. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο δράμα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη στεναχώρια. Έτσι όπως έχουμε κάνει τα πράγματα, με τη διεθνή οικονομική κρίση, που τη ζούμε καθημερινά, με την κοινωνική κρίση και με την αδυναμία ύπαρξης δομών κοινωνικής υποστήριξης και κοινωνικής προστασίας.

Και λέμε, λοιπόν, τώρα ότι πρέπει εμείς οι νεότεροι να αγωνιστούμε και να παλέψουμε. Κι εδώ χρειαζόμαστε και τη δική σας εμπειρία. Γιατί έχετε περάσει δύσκολα χρόνια, δια πυρός και σιδήρου. Και ξέρετε ότι μονάχα όταν κανείς αγωνίζεται και διεκδικεί μπορεί να κερδίσει. Αν δεν αγωνίζεται και δεν διεκδικεί, δεν κερδίζει τίποτα. Θα αγωνιστούμε, προκειμένου να αναδείξουμε αυτά τα προβλήματα και να διεκδικήσουμε αυτό που μας αξίζει. Μας αξίζει ένα καλύτερο μέλλον. Μας αξίζει μια κοινωνία προστασίας. Δεν είναι δυνατόν, αυτοί οι οποίοι κερδίζανε όλο το προηγούμενο διάστημα, θησαυρίζανε, να συνεχίσουν να κερδίζουν, οι τράπεζες, οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι, οι μεγαλοεπιχειρηματίες και η κοινωνία να περνάει ολοένα και πιο δύσκολα. Και αν θέλουμε να μιλήσουμε για ένα κοινωνικό κράτος προστασίας, πρέπει να δούμε τις πιο αδύναμες κοινωνικές κατηγορίες. Και η τρίτη ηλικία, οι ηλικιωμένοι σήμερα, είναι οι άνθρωποι οι οποίοι, με πενιχρή σύνταξη προσπαθούν να στηρίξουν, όχι μόνο τη δική τους αξιοπρέπεια, αλλά και τα παιδιά τους που ζουν σε ένα πολύ δύσκολο εργασιακό περιβάλλον.

Γιʼ αυτό, λοιπόν, βρισκόμαστε σήμερα εδώ δίπλα σας και γιʼ αυτό θα βρεθούμε και την επόμενη των εκλογών γιατί για εμάς δεν έχει σημασία οι εκλογές. Σημασία έχει και μετά τις εκλογές να μπορούμε να διεκδικούμε, να αγωνιζόμαστε και να φτιάξουμε ένα καλύτερο μέλλον. Ένα καλύτερο μέλλον, το οποίο το δικαιούμαστε.

Αυτά τα λόγια εγώ  θέλω να πω απέναντί σας και με απεριόριστο σεβασμό και στην εμπειρία σας και στη σοφία σας και θα ήθελα να ακούσω εσάς. Να ακούσω από εσάς, τι θα θέλατε εσείς να διεκδικήσουμε καλύτερα μέσα στη Βουλή και στους αγώνες από την επόμενη των εκλογών.