Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεκαπέντε μέρες του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, η χώρα μας ζει πολλά και συγκλονιστικά και ενδιαφέροντα γεγονότα. Ζει, όμως και μια συστηματική, ανεύθυνη προσπάθεια αποπροσανατολισμού από πολλά κέντρα, την οποία ενορχηστρώνει η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και την οποία προσπάθεια αποτυπώνει και στο συζητούμενο Προϋπολογισμό, αλλά κυρίως, στην επιχειρηματολογία για τη στήριξή του.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, παρόλα αυτά, η Ελλάδα είναι σε κρίση. Και είναι σε κρίση οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική, μορφωτική, ηθική και βέβαια, πολιτική. Και απέναντι σε αυτά δεν μπορεί να κρύψει κανείς, δεν μπορεί να κρυφτεί από τα παιδιά -αυτό είναι σίγουρο, αποδεδειγμένο πλέον και καταγεγραμμένο- αλλά δεν μπορεί να κρυφτεί και από κανέναν.

Δεν μπορείτε, συνάδελφοι της Πλειοψηφίας, να αναμασάτε συνεχώς ότι οι αιτίες της κρίσης είναι η παγκόσμια οικονομική κρίση και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και δεν μπορείτε, συνάδελφοι του ΠΑ.ΣΟ.Κ., να αναμασάτε διαρκώς ότι οι αιτίες της κρίσης είναι, επίσης, η Νέα Δημοκρατία και η παγκόσμια οικονομική κρίση. Δεν μπορείτε να ξεμπερδεύετε με αυτά. Και οι δύο απαντήσεις εμπεριέχουν μέρος αλήθειας, προφανώς. Καταλήγουν, όμως, σε ένα μεγάλο ψέμα, σε μια παραπλάνηση, από τη στιγμή που δε θέτουν σε βαθιά κριτική τον πυρήνα των πολιτικών που, ταυτόχρονα και ενιαία, εφαρμόστηκαν επί είκοσι τουλάχιστον χρόνια στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον πλανήτη όλο η πολιτική του διεθνούς ανταγωνισμού των αγορών και η προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας στο λεγόμενο διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον.

Απέναντι στο οδυνηρό πλέον αδιέξοδο αυτών των επιλογών αυτής της πολιτικής πρέπει να πείτε κάτι. Απέναντι στα αδιέξοδα της νεοφιλελεύθερης κερδοσκοπικής καπιταλιστικής ηγεμονίας είναι δυνατόν να μιλήσουμε για έξοδο από την κρίση, χωρίς να αμφισβητήσουμε το σύστημα που τη γέννησε, χωρίς να αμφισβητήσουμε τον πυρήνα των πολιτικών που την έθρεψε;

Κάθε ένας, λοιπόν, που δεν θέλει να βάλει τον δάκτυλον επί τον τύπον τον ήλον, να αναλάβει τις ευθύνες του, αλλά και υπεύθυνα να σχεδιάσει εναλλακτικές λύσεις που πραγματικά θα προστατέψουν την ελληνική κοινωνία από μια κρίση που έρχεται, όπως όλοι λένε και θα έχει θύματα, αναζητά μαύρα πρόβατα, αναζητά τον εχθρό του λαού.

Ο Ίψεν θα ξαναγράψει το έργο του, όχι για να προφητεύσει τα δεινά του 20ού αιώνα, αλλά για να προφητέψει πλέον τα δεινά του 21ου αιώνα, που ελπίζω να μην είναι χειρότερα.

Και τον εχθρό του λαού τον βρήκατε. Είναι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Μέχρι που μας είπε, λίγο πριν, ο κ. Βρούτσης ότι δεν έχουν δικαίωμα οι πολίτες -λείπει ο συνάδελφος, αλλά, εν πάση περιπτώσει, πρέπει να κάνω αναφορά- να προσφεύγουν στο Συμβούλιο Επικρατείας. Φταίει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., μάλιστα, για αυτό, για τον Ελαιώνα και για τις αυθαιρεσίες επιχειρηματιών, εν ονόματι του ότι εκεί θα γίνει το γήπεδο του Παναθηναϊκού, στο οποίο, όπως ξέρετε όλες και όλοι, έχουμε συμφωνήσει.

Δε φταίει η Κυβέρνηση που νομοθετεί με παρανομίες, δε φταίνε τα σχέδια που δεν είναι συνταγματικώς και νομικώς εντάξει. Φταίνε αυτοί που προσφεύγουν για να δικαιωθούν στη δικαιοσύνη. Αυτού του είδους τη δημοκρατία επαγγέλλεται η τρέχουσα, παραπλανητική, λαοπλάνα, κατασταλτική πολιτική της Κυβέρνησης και της Πλειοψηφίας; Είναι δυνατόν να αναζητήσουμε εχθρούς του λαού; Είναι δυνατόν να αναγνωρίσουμε το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. σε εχθρό του λαού, επειδή μιλά για κοινωνική εξέγερση με αιτίες, επειδή ακούει τα αγωνιώδη μηνύματα και θεωρεί ότι τα κινήματα, η κοινωνία αποτελούν όρο και προϋπόθεση για την πολιτική, περιβαλλοντική, κοινωνική και οικονομική αναγέννηση, ότι κάνουν πολιτική τα κινήματα στους δρόμους και στέλνουν μηνύματα για αλλαγή πολιτικής και είναι πολύ καλό να τα αγκαλιάσουμε και να τα αναδείξουμε;

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, εάν η τηλεόραση τουλάχιστον ισομερώς έδειχνε τις τεράστιες διαδηλώσεις και ζουμάριζε στα πρόσωπα των νέων, των γέρων, των γυναικών, των εργαζομένων και χωρίς καν να έχει μουσική υπόκρουση για να τα προβάλει, τώρα η συζήτησή μας θα ήταν σε άλλο φόντο, αυτό της τεράστιας συμμετοχής της ελληνικής κοινωνίας απέναντι σε όλη την Ελλάδα, απέναντι σε όλα αυτά. Το «παρών» που δίνει η ελληνική κοινωνία με τις κινητοποιήσεις, το θάβουμε για να αναδείξουμε την καταστροφική δράση κάποιας μειοψηφίας και να το θεωρήσουμε αυτό ως το υπέρτατο γεγονός στη χώρα μας.

Ε, όχι, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι! Όσο και αν είναι καταδικαστέο, όσο και αν είναι αρνητικό –και όλη αυτή η καταστροφική δράση είναι κάτι αρνητικό και για το μαζικό κίνημα και για το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και για όλα - το υπέρτατο γεγονός είναι η κινητοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και η εγρήγορσή της, η διαμαρτυρία της και το αίτημά της.

Μην παραπλανάτε, λοιπόν, γιατί αυτή η παραπλάνηση είναι σκόπιμη για το μέλλον που έρχεται και αποτυπώνεται σε αυτόν τον Προϋπολογισμό.

Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., λοιπόν, εχθρός του λαού! Και αυτός ο Προϋπολογισμός που αποτυπώνει όλη αυτή τη συντηρητική, αντιδραστική και αντιλαϊκή επιλογή της επιμονής σε αυτά τα ίδια πρότυπα που ακολούθησαν μέχρι τώρα και οδήγησαν σε αδιέξοδα, ενισχύει για μία ακόμη φορά τη δανειακή εξάρτηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας, αλλά και της κατανάλωσης, δηλαδή τις τράπεζες. Επιμένει στην υποβάθμιση των δημόσιων επενδύσεων ως εργαλείο στρατηγικών παρεμβάσεων του δημοσίου και στην κρίση. Επιμένει στη φορολογική διευκόλυνση των μεγάλων επιχειρήσεων και των υψηλών εισοδημάτων εν ονόματι των επενδύσεων που θα γίνουν και δεν έγιναν, διότι η κερδοσκοπία έχει πολλούς τρόπους να αναπαράγει τα κέρδη, μη παραγωγικούς πλέον. Έχει και τα όπλα και τα ναρκωτικά, αλλά κυρίως το εμπόριο του χρήματος..

Δυστυχώς, θα «κόψω» πάρα πολλά απο αυτά που έχω να πω.

Το κεντρικό σας επιχείρημα είναι το δημόσιο χρέος που θα μπορούσε να ήταν σοβαρό επιχείρημα. Σας καλούμε από την πλευρά του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να δεχθείτε τη συζήτηση για τις οκτώ αιτίες του δημόσιου χρέους που έθεσε ο Γιάννης Δραγασάκης εκ μέρους του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Δεν θα τις επαναλάβω γιατί δεν έχω το χρόνο. Αν θέλετε, σας προκαλούμε να συζητήσουμε αν το δημόσιο χρέος οφείλεται στο Θεό ή οφείλεται στις πολιτικές που ακολουθήθηκαν τόσα χρόνια, πολιτικές ενίσχυσης της κερδοσκοπίας και του κεφαλαίου, ιδιωτικοποίησης του πλούτου και κοινωνικοποίησης της «χασούρας».

Σʼ αυτή τη βάση σας καλούμε να απολογηθείτε, αν δεν θέλετε να συζητήσετε.