Ο Πρόεδρος του ΣΥΝ Αλέξης Τσίπρας, συνοδευόμενος από τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Γρηγόρη Ψαριανό επισκέπτεται σήμερα την Ικαρία.

Το απόγευμα συναντήθηκε με τον Έπαρχο Ικαρίας. 

Το βράδυ μίλησε σε ανοιχτή πολιτική εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στο λιμάνι του Ευδήλου.

Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας του Προέδρου του ΣΥΝ.

«Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι

Εδώ και αρκετούς μήνες, με τον ρόλο που μου ανέθεσε το τελευταίο συνέδριο του Συνασπισμού, έχω πάει σε πολλά μέρη. Σε μέρη που οι άνθρωποι αγωνίζονται καθημερινά για μια καλύτερη ζωή, για την επιβίωση της τοπικής κοινωνίας, για ένα ανθρώπινο περιβάλλον. Ολοένα και περισσότερος κόσμος στρέφει τώρα τις ελπίδες του στην Αριστερά και αυτό είναι κάτι που το διαπιστώνoυμε συνεχώς. Η επαφή με τους ανθρώπους μας γεμίζει αισιοδοξία, ότι τα πράγματα αλλάζουν, ότι κάτι καινούριο γεννιέται. Και αυτό το καινούριο γεννιέται από την Αριστερά, από τις δυνάμεις των κοινωνικών αντιστάσεων. Από τους αγώνες που υπερασπίζονται τη δουλειά, την κοινωνική αλληλεγγύη, το περιβάλλον.

Επιτρέψτε μου όμως να σας πω, ότι η επίσκεψη στην Ικαρία είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα. Η Ικαρία είναι η Αριστερά. Είναι ο τόπος που ποτέ δεν υποτάχτηκε, ποτέ δεν κατέβασε τις σημαίες. Παρέμεινε πεισματικά ελεύθερη, περήφανη και ανεξάρτητη, ακόμα και στις πιο δύσκολες, τις πιο σκληρές εποχές. Και παραμένει ακόμα και σήμερα. Γιατί εδώ η Αριστερά είναι κάτι παραπάνω από πολιτική επιλογή. Εδώ η Αριστερά είναι ριζωμένη βαθιά μέσα στις συνειδήσεις των ανθρώπων, γενιά με τη γενιά. Ρίζωσε από τους χιλιάδες αγωνιστές που ήρθαν εδώ εξόριστοι και δεν έφυγε ποτέ. Είναι ζωντανή και ανανεώνεται συνεχώς για περισσότερο από μισό αιώνα. Η Ικαρία κράτησε ψηλά το ηθικό και την αισιοδοξία της ελληνικής Αριστεράς σε εποχές και καταστάσεις πολύ δύσκολες. Πόσο μάλλον σήμερα που τα πράγματα δείχνουν να αλλάζουν.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Το κυβερνητικό σκάφος έχει χτυπήσει σε ξέρα και έχει προσαράξει. Μπάζει νερά από παντού. Και ο καπετάνιος περιφέρεται παριστάνοντας ότι δεν συμβαίνει τίποτα. Δηλώνει αποφασισμένος να συνεχίσει να κυβερνά το ναυάγιο με υπευθυνότητα και αποφασιστικότητα. Αυτό του είπανε οι επικοινωνιολόγοι του, αυτό κάνει. Ούτως η άλλως δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι περισσότερο.

Πριν από ένα χρόνο, την ώρα που η μισή Ελλάδα καιγόταν, ο κ. Καραμανλής ζητούσε ανανέωση της λαϊκής εντολής για να μπορέσει να φτιάξει προϋπολογισμό. Δηλαδή αυτό για το οποίο είχε πάρει εντολή ούτως ή άλλως.

 Η εντολή ανανεώθηκε. Η κυβέρνηση, χωρίς τον φόβο του εκλογικού κόστους, έβαλε χέρι στα ασφαλιστικά ταμεία, πούλησε τον ΟΤΕ, οδηγεί στην χρεοκοπία την Ολυμπιακή και τον ΟΤΕ, στοχεύει στα εργασιακά δικαιώματα. Αλλά προϋπολογισμό δεν κατάφερε να φτιάξει. Έχει πέσει έξω.

 Και για να κυβερνήσει, προσπαθεί τώρα να βγάλει από τη μύγα ξύγκι. Να στριμώξει ακόμα περισσότερο τους χαμηλόμισθους και τους χαμηλοσυνταξιούχους. Να περιορίσει ακόμα περισσότερο τις κοινωνικές δαπάνες. Να αυξήσει ακόμα περισσότερο τις κοινωνικές ανισότητες. Να εγκλωβίσει ακόμα μεγαλύτερο ποσοστό νέων ανθρώπων στην εργασιακή ανασφάλεια. Να δώσει ακόμα περισσότερο δημόσιο πλούτο σε ιδιώτες.

Δεν τους αδικούμε. Αυτό ξέρουν να κάνουν, αυτό κάνουν. Θα το επαναλάβω: Δεν είναι ικανοί για κάτι καλύτερο. Και ο κόσμος αρχίζει πια να το καταλαβαίνει. Οι δυνατότητες αυτής της κυβέρνησης φτάνουν μέχρι εκεί που εξαντλούνται οι εμπνεύσεις καμιάς τριανταριάς καλοπληρωμένων επικοινωνιολόγων.

Σήμερα ο κ. Καραμανλής και ο κ. Αλογοσκούφης επικαλούνται τη διεθνή κρίση. Δεν φταίμε εμείς λένε, είχαμε τις καλύτερες προθέσεις, αλλά μας έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι. Μιλάνε για την οικονομική κρίση σαν να είναι ουδέτεροι παρατηρητές, σαν να μην είναι η χώρα μας μέρος της κρίσης και σαν να μην ευθύνεται η πολιτική των κυβερνήσεών τους για τη δημιουργία και τη γιγάντωσή της.

 Αλλά αλήθεια για ποια κρίση μιλάνε; Αυτή την κρίση που κάνει τις τράπεζες να θησαυρίζουν; Αυτή την κρίση που εκτοξεύει την κερδοφορία του καρτέλ των καυσίμων; Αυτή την κρίση που πλουτίζει τις φαρμακοβιομηχανίες; Αυτή την κρίση που αποθεώνει την κερδοσκοπία στα τρόφιμα και στα ήδη πρώτης ανάγκης;

Τόσον καιρό μιλούσαν στο όνομα της ανάπτυξης. Πρέπει να πουλήσουμε το δημόσιο πλούτο σε ιδιώτες για να υπάρξει ανάπτυξη. Να καταργήσουμε τα εργασιακά δικαιώματα για να υπάρξει ανάπτυξη. Να καταστρέψουμε εντελώς το περιβάλλον για να υπάρξει ανάπτυξη. Να κρατήσουμε χαμηλά τους μισθούς και τις συντάξεις για να υπάρξει ανάπτυξη. Να κάνουμε τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους για να υπάρξει ανάπτυξη.

Τώρα λοιπόν, μπροστά στην κρίση θα φανεί τι είδους ανάπτυξη έχουμε. Στα δύσκολα φαίνεται η ανάπτυξη. Στο κατά πόσο μπορεί να απορροφήσει τους κραδασμούς μιας διεθνούς κρίσης και να στηρίξει τους πιο αδύναμους, αυτούς που παράγουν όλο αυτό τον πλούτο, μέχρι να περάσουν τα δύσκολα. Να στηρίξει τον κοινωνικό ιστό.

Τι να κάνουμε, αν υπάρχει κρίση, ας μην διπλασιαστούν φέτος τα κέρδη των εταιρειών καυσίμων. Ας μειωθούν λιγάκι τα εξωφρενικά κέρδη των τραπεζών και των κατασκευαστών  για να μπορέσει ο κόσμος να τα βγάλει πέρα με το πετρέλαιο θέρμανσης, με το σούπερ μάρκετ, με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, με το δάνειο, με το φροντιστήριο.

Αλλά την κυβέρνηση δεν την ενδιαφέρει αυτό. Την ενδιαφέρει να διασφαλιστεί η λεηλασία του κοινωνικού πλούτου. Αυτό φυσικά ο κ. Καραμανλής δεν το λέει έτσι. Παίρνει το πιο σοβαρό ύφος που διαθέτει και λέει απευθυνόμενος στην κάμερα: «προτιμώ να είμαι χρήσιμος, παρά ευχάριστος». Και έτσι ξεμπερδεύει με τις προεκλογικές του δεσμεύσεις. Μέχρι το επικοινωνιακό του επιτελείο να ετοιμάσει τις προεκλογικές δεσμεύσεις των επόμενων εκλογών.

Θυμηθείτε πόσες φορές ήρθαν εδώ και σας υποσχέθηκαν ιατρική κάλυψη, συγκοινωνίες, ακτοπλοϊκές συνδέσεις. Δεν τα είδατε. Τα προβλήματα παραμένουν. Στις επόμενες εκλογές θα σας τα υποσχεθούν για μια ακόμα φορά.

Όταν όμως απέναντί τους κάθεται η οικονομική εξουσία, το δίλημμα «να είμαστε χρήσιμοι  ή ευχάριστοι»  δεν υπάρχει. Σε αυτούς φροντίζουν πάντοτε να είναι και χρήσιμοι και ευχάριστοι. Απλώς πότε-πότε, παρακαλάνε τα καρτέλ για λίγη αυτοσυγκράτηση.

Για να είμαστε όμως δίκαιοι, δεν φροντίζουν μόνο την οικονομική εξουσία. Και στους δικαστικούς επίσης φροντίζουν να είναι χρήσιμοι και ευχάριστοι. Γιατί τους χρειάζονται. Προχθές βγήκαν στην φόρα τα δομημένα ομόλογα και οι κουμπάροι, εχθές ο κ. Κλαδάς, ο κ. Κουκοδήμος και οι μίζες της Siemens, σήμερα ο κ. Μανούσης, ο κ. Παυλίδης και η προσπάθεια της εισαγγελίας του Αρείου Πάγου να τα κουκουλώσει. Αύριο θα βγει στην επιφάνεια κάτι ακόμα. Και επειδή οι δικαστές έχουν πολλή δουλειά, η κυβέρνηση δεν τσιγκουνεύεται τα αναδρομικά. Ούτε βέβαια τις ωμές παρεμβάσεις στο έργο της δικαιοσύνης.

Αυτή λοιπόν είναι η κατάσταση. Τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα θα πρέπει να παρηγοριούνται με την παγκόσμια κρίση και με τα ευχέλαια του οικονομικού επιτελείου να μας πιάσει ξώφαλτσα, ενώ τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα ούτε καν έχουν πάρει είδηση ότι υπάρχει κάτι τέτοιο.

Αυτή είναι η οικονομική ατζέντα της κυβέρνησης, μια ατζέντα που περιλαμβάνει ακόμα περισσότερους έμμεσους φόρους, αυξήσεις κάτω από τον πληθωρισμό, επίδομα θέρμανσης με το σταγονόμετρο και συντάξεις κάτω από το όριο της φτώχιας.

 Με αυτή την ατζέντα πηγαίνει ο πρωθυπουργός στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Για αυτό άλλωστε φέτος θα πάει νύχτα και θα φύγει νύχτα, ενώ άλλες εποχές στηνόταν ολόκληρο πανηγύρι.

Δεν θα καινοτομήσει όμως σε ότι αφορά την τήρηση της παράδοσης των τελευταίων χρόνων. Στη Θεσσαλονίκη, ο πρωθυπουργός θα βαφτίσει για μία ακόμα φορά  το κρέας ψάρι. Η λιτότητα θα ονομαστεί “ήπια προσαρμογή”. Οι εργαζόμενοι θα ονομαστούν “συντεχνίες βολεμένων”. Η λεηλασία του δημόσιου πλούτου θα ονομαστεί “αναγκαίες μεταρρυθμίσεις”. Τα επιδόματα των 20 ευρώ θα ονομαστούν “στοχευμένη κοινωνική πολιτική”. Η επισφαλής εργασία χωρίς υπερωρίες, χωρίς ασφάλιση, για τέσσερα και πέντε κατοστάρικα, θα ονομαστεί “πολιτική απασχόλησης”. Η διεύρυνση των ανισοτήτων θα ονομαστεί |υπεύθυνη εμμονή στη σταθερότητα και την ανάπτυξη”.

Την απάντηση θα την πάρει από τον δρόμο, από τη μεγάλη διαδήλωση που θα σηκώσει την πόλη στο πόδι. Και θα είναι μια απάντηση ηχηρή και αποστομωτική, από τους εργαζόμενους, τη νεολαία, από ολόκληρη την κοινωνία.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Αυτό που βλέπουμε να καταρρέει, δεν είναι μόνο η εικόνα του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης. Είναι ολόκληρος ο δικομματισμός  που στηρίχτηκε όλα αυτά τα χρόνια στις πελατειακές σχέσεις και την εξαπάτηση. Σήμερα όλο το σκηνικό κλυδωνίζεται. Ο κόσμος δεν έχει πια προσδοκίες από τα κόμματα της σημερινής εξουσίας. Και αναζητά διέξοδο στην Αριστερά.

Την Αριστερά που υπερασπίζεται τα κοινωνικά δικαιώματα, την εργασία, το περιβάλλον, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Την Αριστερά που αμφισβητεί την προσπάθεια της αγοράς και τους κέρδους να κυριαρχήσει πάνω σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής. Την Αριστερά που πολεμάει τον κοινωνικό συντηρητισμό και αγωνίζεται να απελευθερώσει τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Την Αριστερά που βγάζει από την απάθεια και την παραίτηση τον κόσμο, τον κινητοποιεί, τον κάνει να συνειδητοποιεί την πραγματική του δύναμη. Και του δείχνει πώς να κερδίζει μικρές και μεγάλες νίκες.

Αυτό μας φέρνει μπροστά στην απαίτηση να ανταποκριθούμε. Να αναμετρηθούμε με τους σημερινούς συσχετισμούς δυνάμεων και να τους ανατρέψουμε. Να βγούμε μπροστά, δείχνοντας μια νέα διέξοδο, διαμορφώνοντας ένα καινούριο πολιτικό τοπίο. 

Είναι δύσκολο στοίχημα, αλλά θα το κερδίσουμε. Θα το κερδίσουμε με την ενότητα, που προχωράει, που διευρύνεται συνεχώς μέσα στον κόσμο, που την βλέπετε εδώ μπροστά σας, σε αυτή την πλατεία, όσο και αν κάποιες ηγεσίες την πολεμάνε επιλέγοντας την περιχαράκωση.

Θα κερδίσουμε αυτό το μεγάλο στοίχημα με τους κοινωνικούς αγώνες που δυναμώνουν, που δημιουργούν νέες συνειδήσεις. Θα το κερδίσουμε με την στήριξη της κοινωνίας, των εργαζομένων, των νέων ανθρώπων. Και θα στηριχτούμε σε αυτή τη δυναμική για να προωθήσουμε ένα ώριμο εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο, που θα αμφισβητεί την ηγεμονία του κέρδους πάνω στον άνθρωπο.

Ένα πολιτικό σχέδιο που θα ανοίγει τους ορίζοντες για μια ανάπτυξη προσανατολισμένη στον άνθρωπο και το περιβάλλον, που θα αναμετρηθεί αποφασιστικά με τις κοινωνικές ανισότητες, που θα διευρύνει τα κοινωνικά δικαιώματα, που θα υπερασπίζεται τον κοινωνικό πλούτο.

 Μέχρι τώρα επιμέναμε, σε πείσμα της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας, ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει. Σήμερα ο κόσμος ζητάει από εμάς να του δείξουμε ότι είμαστε σε θέση να το κάνουμε πραγματικότητα.

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Είπα στην αρχή ότι η Ικαρία είναι η Αριστερά. Θα πω κάτι ακόμα. Μέχρι σήμερα, η Αριστερά ήταν η Ικαρία του πολιτικού συστήματος. Ένα μικρό νησί που αντιστέκεται, που επιμένει σε αξίες, αρχές και ιδεολογία. Σήμερα η Ικαρία δεν μας χωράει. Έχουμε γίνει πολλές και πολλοί και γινόμαστε όλο και περισσότεροι. Νέες Ικαρίες θα αρχίσουν να ξεφυτρώνουν παντού. Γιατί τα πράγματα αλλάζουν. Και είναι στο χέρι μας, στο χέρι όλων των ανθρώπων, να αλλάξουν ακόμα πιο γρήγορα, ακόμα περισσότερο.»