Κύριε Πρόεδρε, θα ήθελα να κάνω στην αρχή κάποια σχόλια για τις προτάσεις που συζητούμε και στη συνέχεια, θα μου επιτρέψετε να διατυπώσω τη δική μας αντίληψη για τον Κανονισμό και για την αλλαγή του, διότι απʼ ό,τι άκουσα, η αντίληψή μας απέχει πολύ από τη λογική των αλλαγών που σήμερα συζητούμε.

Οι αλλαγές που γίνονται είναι οριακού χαρακτήρα, δηλαδή δε δημιουργούν κάποια τομή σε σχέση με τη μέχρι τώρα λειτουργία της Βουλής. Ορισμένες είναι σε θετική κατεύθυνση. Τέτοιες αλλαγές που είναι σε θετική κατεύθυνση είναι το γεγονός -αυτονόητο θα πει κανείς, αλλά δεν ίσχυε μέχρι τώρα- ότι θα εκλέγεται ΣΤ και Ζ Αντιπρόεδρος, δηλαδή θα έχουν και τα μέχρι τώρα μικρότερα κόμματα κάποια συμμετοχή στο Προεδρείο.

Επίσης, θετικό είναι ότι διευρύνεται ο κύκλος και η δυνατότητα ακροάσεων. Πρέπει βέβαια να παρατηρήσουμε ότι κάποιες ακροάσεις είναι ουσιαστικές, άλλες είναι τυπικές, αλλά εν πάση περιπτώσει και αυτό το θεωρούμε θετικό.

Θετική επίσης θεωρούμε τη δυνατότητα που δίνει για περισσότερες ενημερώσεις από τους Υπουργούς και ιδιαίτερα το γεγονός ότι υποχρεώνονται οι Υπουργοί να ενημερώνουν τις Επιτροπές για τα σχέδια νόμου που πρόκειται να επεξεργαστούν, καθώς και την υποχρέωση που έχουν όταν ένα σχέδιο νόμου υπάρχει και δίνεται για διαβούλευση, να δίνεται και στη Βουλή.

Θα πει κανείς ότι είναι λεπτομέρεια, αλλά όσοι είμαστε εδώ ξέρουμε ότι πολλές φορές τα νομοσχέδια τα μαθαίνουμε από τις εφημερίδες και την τελευταία στιγμή.

Υπάρχουν, λοιπόν, κάποιες θετικές διατάξεις κυρίως από τη σκοπιά των Βουλευτών και του έργου των Βουλευτών. Υπάρχουν όμως και διατάξεις που εμείς θεωρούμε είτε αρνητικές είτε έχουμε επιφυλάξεις και θα τις αναφέρω επί τροχάδην.

Πρώτον, στο άρθρο 3 εξασφαλίζεται ότι η Νέα Δημοκρατία, η πλειοψηφούσα παράταξη θα έχει την πλειοψηφία σώνει και καλά σε όλες τις κοινοβουλευτικές Επιτροπές. Το επιχείρημα είναι ότι θα πρέπει να ισχύσει η Αρχή της Πλειοψηφίας. Δηλαδή, αφού ένα κόμμα έχει την πλειοψηφία στην Ολομέλεια, πρέπει να έχει την απόλυτη πλειοψηφία και στις επιτροπές.

Να παρατηρήσω εδώ ότι η αρχική διατύπωση προέβλεπε ότι ένα κόμμα που έχει τη σχετική πλειοψηφία στην Ολομέλεια, μπορεί να έχει την απόλυτη πλειοψηφία στις επιτροπές, το οποίο βεβαίως θα ήταν τεράστιο σκάνδαλο. Αυτό απεσύρθη και καλώς απεσύρθη. Αλλά και η διάταξη η οποία υπάρχει εδώ, δημιουργεί πρόβλημα, διότι δε μπορεί η Αρχή της Πλειοψηφίας, η οποία είναι σεβαστή, να ανατρέπει την Αρχή της Ισοτιμίας. Γιατί ένας Βουλευτής να συμμετέχει σε περισσότερες επιτροπές από έναν άλλο Βουλευτή; Γιατί για να εξασφαλιστεί η απόλυτη πλειοψηφία, κάποιοι πρέπει να συμμετέχουν σε περισσότερες επιτροπές. Επομένως, διατηρούμε τη διαφωνία μας με το άρθρο αυτό.

Θα μπορούσαμε ενδεχομένως να το δούμε αυτό σε συγκερασμό στα πλαίσια μίας συζήτησης και με τα δικαιώματα ευρύτερα της μειοψηφίας και των μειοψηφιών, αλλά όπως τίθεται εδώ, διαφωνούμε.

Διαφωνούμε με το άρθρο 4 που αφορά τον απολογισμό και τον προϋπολογισμό και προτείνουμε να αποσυρθεί και αυτό το άρθρο, όπως αποσύρθηκαν και άλλα και να συζητήσουμε συνολικά το πώς αντιμετωπίζει η Βουλή τον προϋπολογισμό στην αλλαγή του Κανονισμού που συμφωνήσαμε να κάνουμε στις αρχές Οκτωβρίου. Προτείνουμε να αποσυρθεί και το άρθρο αυτό, πρώτον διότι δεν εφαρμοζόταν ως τώρα. Και τώρα που θα έπρεπε δύο φορές το χρόνο να έρχεται ο Υπουργός να ενημερώνει, είτε δεν ερχόταν είτε και όποτε ερχόταν μόνο ενημέρωση δε γινόταν. Επομένως, πρέπει να τίθενται ορισμένοι κανόνες οι οποίοι θα είναι ουσιαστικοί και θα τηρούνται.

Επίσης, όσον αφορά το άρθρο 13 που αφορά τις ΔΕΚΟ και με αυτό διαφωνούμε, διότι στην ουσία αυτοαποκλείει τη Βουλή από το να εκφράζει γνώμη στο διορισμό διοικητών σε περιπτώσεις επιχειρήσεων που μπορεί το δημόσιο να μην έχει το 50% των μετοχών, αλλά προτείνει ο Υπουργός τη διοίκησή του, όπως συμβαίνει στον ΟΠΑΠ και σε άλλες περιπτώσεις. Διαφωνούμε λοιπόν και θα διατυπώσουμε σφαιρική ολοκληρωμένη πρόταση μετά.

Διαφωνούμε και με το άρθρο 14, παρόλο που θα μπορούσε να θεωρηθεί θετικό το ότι εξασφαλίζεται η δυνατότητα της Βουλής να καλεί στην Επιτροπή των ΔΕΚΟ και κάποια επιχείρηση, εάν το δημόσιο έχει μέχρι 10% ιδιοκτησία. Εμείς θεωρούμε ότι το δικαίωμα της Βουλής, όχι κατʼ ανάγκη της Επιτροπής ΔΕΚΟ, να καλεί φυσικά πρόσωπα, είτε είναι διοικητές επιχειρήσεων είτε άλλο, πρέπει να είναι απεριόριστο και ανεξάρτητο από το ποσοστό ιδιοκτησίας του δημοσίου.

Σας επισημαίνω ότι σε όλα σχεδόν τα Κοινοβούλια και πάντως στο Βρετανικό που κοιτάξαμε, το δικαίωμα αυτό υπάρχει και υπάρχουν και ποινικές κυρώσεις αν κάποιος δεν έρθει. Δηλαδή εάν η Βουλή κρίνει ότι πρέπει να καλέσει εδώ τον Διοικητή, τον Πρόεδρο της ALPHA BANK, ας μην έχει καμία μετοχή στην ALPHA BANK το δημόσιο -εννοείται ότι είναι αιτιολογημένη η απαίτηση και η πρόταση- πρέπει να έχει τη δυνατότητα να τον καλέσει.

Έχουμε επιφυλάξεις στο άρθρο 8 για την Τηλεδιάσκεψη, διότι υπάρχει κατάχρηση. Προτείνουμε αυτό που γίνεται και τώρα. Εάν κάποιος δε μπορεί, δεν τον κλείνουμε φυλακή. Μπορεί να στείλει ένα γραπτό υπόμνημα που να μας διατυπώσει τις απόψεις του ή να έλθει όταν μπορέσει εάν πρόκειται για ασθένεια.

Σε ό,τι αφορά το άρθρο 11 που αφορά την ΕΥΠ έχουμε επιφύλαξη και θα διατυπώσω και εκεί ολοκληρωμένη πρόταση. Λέω από τώρα τη θέση μας. Σε τέτοια θέματα ή πρέπει να θεσμοθετούμε πράγματα ουσιαστικά, ή να αποφεύγουμε –να μου επιτραπεί- πράγματα μεσοβέζικα, όπου θα έρχεται, θα λέει πέντε πράγματα, δε θα απαντάει στις ερωτήσεις διότι είναι δημόσια μυστικά κλπ. Πρέπει να αποφύγουμε δηλαδή «δήθεν καταστάσεις». Υπάρχουν λύσεις που θα αναφερθώ μετά και έχουν εφαρμοστεί και σε άλλα κοινοβούλια.

Διαφωνούμε και στο άρθρο 36 για τις αποσπάσεις.

Όλες αυτές οι αλλαγές, είτε θετικές είτε αρνητικές, και άλλες στις οποίες θα μπορούσα να αναφερθώ, πρώτον είναι οριακού χαρακτήρα.

Δεύτερον, είναι από τη σκοπιά τη δική μας, του Βουλευτή, που και αυτό είναι σημαντικό, δηλαδή πώς θα κάνουμε κάπως πιο αποδοτική την παρουσία μας εδώ μέσα. Δεν είναι καθόλου δευτερεύον αυτό το στοιχείο, αλλά στη δική μας αντίληψη δεν είναι το κύριο. Εάν, μάλιστα, λάβουμε υπ όψιν αυτά τα οποία είπε ο κ. Κακλαμάνης στην ομιλία του, αυτά τα οποία είπε ο κ. Σκυλλάκος στην ομιλία του, αυτά τα οποία ο Εισηγητής της Πλειοψηφίας υπαινίχθηκε με πιο λιτό τρόπο, αυτά που συζητάμε στους διαδρόμους της Βουλής, αυτά που συζητά η κοινωνία έξω, τότε νομίζω ότι πρέπει να συνομολογήσουμε πως στην κοινωνία έχουν ωριμάσει αιτήματα για ριζικές αλλαγές. Θέλουμε να τα αναγνωρίσουμε; Δικαίωμά μας. Θέλουμε να τα αγνοήσουμε; Και αυτό δικαίωμά μας είναι, αλλά πρέπει να έχουμε επίγνωση των συνεπειών.

Εμείς τουλάχιστον ως Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς δε δεχόμαστε τη θεωρία της συνενοχής. Δε θεωρούμε τους εαυτούς μας συνένοχους με τα κόμματα που σήμερα εμφανίζονται να έχουν ή να παίρνουν ή ενδεχομένως πήραν χρήματα από επιχειρηματίες. Δεν είναι σωστό να λέμε ξαφνικά ότι όλοι το ίδιο είναι και ότι όλα αυτά που ζούμε παντού γίνονται. Αυτή είναι η θεωρία της συγκάλυψης των πραγμάτων.

Άρα, θέλω να πω ότι για μας ο Κανονισμός της Βουλής δεν είναι θέμα μόνο δικό μας. Είναι θέμα ευρύτερα της κοινωνίας την οποία εκπροσωπούμε. Ακριβώς γιʼ αυτό, εμείς υποστηρίξαμε ότι η αλλαγή του Κανονισμού θα έπρεπε να γίνει προετοιμασμένα, με δημοσιότητα, τα ίδια τα κόμματα να ασχοληθούν. Ασχολήθηκαν τα κόμματα; Δεχθήκατε, κύριοι Εισηγητές, προτάσεις από Βουλευτές των κομμάτων σας; Δεν υπήρξε τέτοια δυνατότητα για να γίνει η δουλειά που θα μπορούσε να γίνει. Όλοι οι Βουλευτές είχαν προτάσεις.

Να γίνει, λοιπόν, μία ανοικτή διαδικασία, να δημοσιοποιηθεί το θέμα, να προκληθούν απόψεις από όσους θέλουν φυσικά -σίγουρα οι κοινωνικοί φορείς που έρχονται κάθε τόσο στα νομοσχέδια θα είχαν να μας κάνουν παρατηρήσεις- και να γίνει μια ολοκληρωμένη και σε βάθος επανεξέταση του ρόλου της Βουλής, της λειτουργίας της, του Κανονισμού της, με στόχο τελικά όχι τόσο και όχι μόνο τη δική μας διευκόλυνση, αλλά την αναβάθμιση του ρόλου και του κύρους του Κοινοβουλίου, διότι το Κοινοβούλιο αποτελεί το θεσμό της λαϊκής κυριαρχίας. Άρα, η καταρράκωση του Κοινοβουλίου, που μερικές φορές λέγεται με μια αγαλλίαση, σημαίνει καταρράκωση της ίδιας της δημοκρατίας και επομένως αυτό έχει συνέπειες.

Εγώ, λοιπόν, θα ήθελα, εν όψει της δέσμευσης που αναλάβαμε και προφανώς ο Πρόεδρος της Βουλής θα το επαναλάβει στην εισήγησή του, επειδή το συζητήσαμε και στην Επιτροπή, να καταθέσω ορισμένες προτάσεις που εμάς μας απασχολούν ως σκέψεις, ως ιδέες και τις οποίες και εμείς συζητούμε και προτιθέμεθα να επεξεργαστούμε πιο συγκεκριμένα. Να τις καταθέσω, όμως, ούτως ώστε να διεκδικήσω, ενδεχομένως, τη συμφωνία και άλλων συναδέλφων.

Πρώτο θέμα: Εξεταστική Επιτροπή. Όπως λειτουργεί ο θεσμός των Εξεταστικών Επιτροπών, δε λειτουργεί, διότι Εξεταστική Επιτροπή δε μπορεί να γίνει, εάν δεν το θέλει η πλειοψηφούσα παράταξη, η κυβέρνηση. Αλλά έτσι ο ελεγχόμενος, ή ο ενδεχομένως ελεγχόμενος, οι πράξεις δηλαδή που πρέπει να ελεγχθούν, οι πράξεις των κυβερνήσεων, δεν ελέγχονται ποτέ, αφού ο ελεγχόμενος είναι αυτός που θα πει εάν θα γίνει έλεγχος ή όχι. Άρα, η σύσταση Εξεταστικών Επιτροπών πρέπει να είναι δικαίωμα της μειοψηφίας της Βουλής. Βεβαίως, το δικαίωμα πρέπει να ασκείται εντός ορίων και αριθμητικών και ποιοτικών και βεβαίως στην Εξεταστική Επιτροπή που θα γίνει, η πλειοψηφούσα παράταξη θα έχει την πλειοψηφία της Επιτροπής, αλλά πρέπει να υπάρξει η δυνατότητα σύστασης Εξεταστικής Επιτροπής ως δικαίωμα της μειοψηφίας.

Δεύτερη πρόταση: Προϋπολογισμός. Πρέπει να φύγουμε από τη χρόνια κατάσταση όπου καταψήφιση του Προϋπολογισμού σημαίνει ότι πέφτει η κυβέρνηση, διότι, όσο υπάρχει αυτό, δε μπορούμε να συζητήσουμε τον Προϋπολογισμό. Πρέπει, λοιπόν, να έρθει εδώ μια ολοκληρωμένη πρόταση. Εμείς έχουμε καταθέσει κάποιες προτάσεις για το πώς η Βουλή συμμετέχει στην κατάρτιση του Προϋπολογισμού. Δεύτερον, πώς η Βουλή συμμετέχει, πώς συμβάλλει στη βελτίωση του προϋπολογισμού. Με τροποποιήσεις, με αλλαγές, που θα δούμε πώς ακριβώς θα γίνονται, αλλά θα πρέπει να είναι ουσιαστική αυτή η δυνατότητα. Να δούμε πώς θα μπορούν οι Βουλευτές να υποβάλουν προτάσεις τεκμηριωμένες, πράγμα που σημαίνει και μία επιστημονική υποστήριξη. Εάν πει κάποιος Βουλευτής ότι «εγώ προτείνω να μπει ο τάδε φόρος και να δοθούν τα χρήματα σε αυτές τις δαπάνες, για τα νησιά, για τους ανέργους, για το άλφα ή το βήτα», θα πρέπει να υπάρχει μια υποδομή για να μας πει αυτός ο φόρος τι έσοδα θα μπορούσε να αποδώσει ή τι παρενέργειες και προβλήματα θα μπορούσε να έχει.

Να έρθει, λοιπόν, η πρόταση και να τη συζητήσουμε τον Οκτώβριο. Μπορούμε να δούμε τι γίνεται στο Ευρωκοινοβούλιο ως ένα ενδεικτικό παράδειγμα ή να δούμε και άλλα Κοινοβούλια.

Τρίτη πρόταση: Ζούμε παγκοσμίως ένα νέου τύπου ανταγωνισμό, ο οποίος έχει να κάνει με το ποιος αγοράζει ποιον. Δεν είναι απλό το πράγμα. Δεν υπάρχει χρόνος να επεκταθώ, αλλά δεν είναι δηλαδή οι συνήθεις εξαγορές και συγχωνεύσεις που χαρακτήριζαν τον καπιταλισμό από τη γέννησή του. Εδώ ζούμε μια καινούργια κατάσταση, όπου διάφορες χώρες έχουν συγκροτήσει κρατικά κεφάλαια –σε άλλες αυτό γίνεται με ιδιωτικά κεφάλαια- και επιχειρούν όχι μόνο την αξιοποίηση των κεφαλαίων τους, αλλά προσπαθούν να ελέγξουν και επιχειρήσεις και κλάδους και τεχνολογίες κ.λπ..

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ: Και την οικονομία της χώρας.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΡΑΓΑΣΑΚΗΣ: Βεβαίως, διότι, όταν ελέγχεις τρεις κρίσιμους κλάδους, ελέγχεις την οικονομία.

Αυτό, λοιπόν, δεν είναι ένα αθώο παιχνίδι που εμείς θα πούμε «ε, οι αγορές ας το αποφασίσουν». Πρέπει να κάνουμε μια ρύθμιση. Μπορούμε να αντιγράψουμε εν μέρει το αμερικανικό σύστημα, διότι η Αμερική έχει ένα πολύ σκληρό σύστημα. Μπορούμε να βάλουμε μια ήπια ρύθμιση, ότι για εξαγορές επιχειρήσεων μείζονος και στρατηγικής σημασίας, η Βουλή θα πρέπει να έχει γνώμη. Γνώμη, μέχρι εκεί. Όμως, δε μπορούμε να αγνοούμε το πρόβλημα.

Τέταρτη πρόταση: Οι διοικήσεις των ΔΕΚΟ. Να ορίζονται οι διοικητές των ΔΕΚΟ όχι με απλή πλειοψηφία, διότι έτσι η εκάστοτε κυβέρνηση διορίζει ανθρώπους που μπορεί να είναι άξιοι, αλλά μπορεί να είναι και κομματικοί εγκάθετοι. Θέλετε να χτυπήσουμε κατά τι τον κομματισμό; Οι διοικήσεις να εκλέγονται με αυξημένη πλειοψηφία. Είναι πανάκεια; Όχι, αλλά εάν κάποιος κερδίσει την έγκριση όχι μόνο της Κυβέρνησης, αλλά μιας ευρύτερης πλειοψηφίας της Επιτροπής, αυτό δίνει κάποια εχέγγυα. Διότι, γίνονται και προκλήσεις. Ήρθε εδώ ο κ. Βουρλούμης ο διοικητής του Ο.Τ.Ε. και μας είπε ότι πρέπει να πουλήσουμε τον Ο.Τ.Ε., διότι υπάρχει ο κομματισμός. Αντί, δηλαδή, να αντιμετωπίσουμε τον κομματισμό, χρησιμοποιείται αυτό ως ένα αφελές επιχείρημα για ηλιθίους, για να δικαιολογηθούν απαράδεκτες πολιτικές.

Επίσης, μόλις ορίζεται ο διοικητής, το αργότερο μετά από ένα εξάμηνο, να ξαναέρχεται στην Επιτροπή μαζί με το business plan. Τι θα κάνει εκεί που διορίστηκε; Ποιές είναι οι δεσμεύσεις που ανέλαβε; Τι στόχους θα εκπληρώσει; Διαφορετικά, γινόμαστε συνένοχοι και συμμέτοχοι σε εγκλήματα διασπάθισης του δημοσίου χρήματος από εδώ και από εκεί.

Πέμπτη πρόταση: Νομοθετική πρωτοβουλία Βουλευτών και Κομμάτων. Δεν ισχύει, στα χαρτιά είναι. Δεν είναι δυνατόν να μη μπορεί ένα Κόμμα της Αντιπολίτευσης ή μια ομάδα Βουλευτών να καταθέσει μια πρόταση και η πρόταση αυτή να μην έχει ισότιμη μεταχείριση. Γιατί υπάρχει στον Κανονισμό αυτή η δυνατότητα, αφού δεν τηρείται; Το έχουμε πει τόσες φορές. Να βγει από τον Κανονισμό, να πούμε ότι νομοθετική πρωτοβουλία έχουν μόνο οι Κυβερνήσεις.

Από τη στιγμή, όμως, που υπάρχει η δυνατότητα σε Βουλευτές να καταθέτουν προτάσεις, εμείς, ο Συνασπισμός, που είχαμε ποσοστό 3,2%, έχουμε καταθέσει περισσότερες προτάσεις νόμου από ό,τι έχουν καταθέσει τα μεγάλα Κόμματα της Αντιπολίτευσης. Και θα συνεχίσουμε, αλλά να υπάρχει και η δυνατότητα η πρόταση να τύχει μιας ίσης μεταχείρισης, να μπορεί να συζητηθεί, να ψηφιστεί, να βελτιωθεί, να μπορεί να αποσυρθεί και να ξαναέρθει.

Η έκτη πρόταση, κύριε Προεδρεύοντα του Σώματος σήμερα και γενικά κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είναι μια απλή πρόταση. Να μην έρχεται προς συζήτηση κανένα νομοσχέδιο, εάν δεν συνοδεύεται από την έκθεση της ΟΚΕ. Πάλι εδώ είμαστε σε μια κατάσταση δήθεν. Υπάρχει η ΟΚΕ, η Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή. Δεν περιμένουμε θαύματα, δεν έχουμε αυταπάτες. Δικλείδες ασφαλείας ψάχνουμε.

Υπάρχει λοιπόν η Ο.Κ.Ε., αλλά δε στέλνουν οι Υπουργοί τα νομοσχέδια για να εκφραστεί η γνώμη ή έρχεται η γνώμη αφού ψηφιστεί το νομοσχέδιο.

Έβδομη πρόταση, τεράστιο θέμα: σχέσεις Εθνικού Κοινοβουλίου και ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Τι να πω; Από πού να πρωταρχίσουμε; Υπάρχει το άρθρο 41β στον Κανονισμό της Βουλής, το οποίο λέει ότι το εθνικό κοινοβούλιο, η Βουλή μας, μπορεί και πρέπει να υποβάλει γνώμη σε νομοθετικές πρωτοβουλίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όταν, δηλαδή, ο αρμόδιος Υπουργός, ο Υπουργός Γεωργίας της Ελλάδας συμμετέχει στη Διάσκεψη Υπουργών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και συζητούν έναν καινούργιο κανονισμό, τότε που τον συζητούν, να ενημερωθεί το ελληνικό Κοινοβούλιο και η αρμόδια Επιτροπή να διατυπώσει γνώμη.

Το κάναμε αυτό ποτέ; Ποτέ δεν το κάναμε. Και έχω εδώ τα στοιχεία. Είναι στοιχεία ντροπής. Είμαστε το μόνο Κοινοβούλιο που σε κανέναν κανονισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν έχουμε υποβάλει προτάσεις. Το καταθέτω στα Πρακτικά της Βουλής.

(Στο σημείο αυτό ο Βουλευτής κ. Ιωάννης Δραγασάκης καταθέτει για τα Πρακτικά τα προαναφερθέντα έγγραφα, τα οποία βρίσκονται στο αρχείο του Τμήματος Γραμματείας της Διεύθυνσης Στενογραφίας και Πρακτικών της Βουλής)

Είκοσι τρία κράτη-μέλη έχουν αξιοποιήσει αυτή τη δυνατότητα και έχουν υποβάλει προτάσεις. Εμείς τίποτα. Και μας έρχεται μετά από δύο χρόνια η Οδηγία να την ενσωματώσουμε στο εθνικό δίκαιο υπό τύπον συμβολαιογραφικής πράξης, χωρίς συζήτηση.

Η μία πλευρά είναι αυτή. Η δεύτερη πλευρά είναι η εξής: έρχεται – πρέπει να το αναγνωρίσω – ο κ. Αλογοσκούφης πιο συχνά από άλλους Υπουργούς στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων μετά από τα ECOFIN και μας κάνει μια δημοσιογραφικού τύπου ενημέρωση. Δεν αρκεί αυτό.

Ο Υπουργός, οι Υπουργοί πρέπει να έρχονται στις Επιτροπές πριν πάνε στις Βρυξέλες, να ενημερώσουν την Επιτροπή τι θέματα θα συζητήσουν στις Βρυξέλες, να ακούσουν γνώμη της Επιτροπής και να έρθουν μετά να μας πουν τι έκαναν. Στη Δανία, αυτό που σας περιγράφω ισχύει και με τη διαδικασία της υποχρεωτικότητας, της δέσμευσης. Δηλαδή, δε μπορεί ο Δανός Υπουργός να πάει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να υποστηρίξει όποια άποψη θέλει. Θα πάει να υποστηρίξει τη γνώμη της Επιτροπής.

Η έβδομη, λοιπόν, πρόταση αφορά τη θέσπιση, την εξασφάλιση ενός ρόλου του ελληνικού Κοινοβουλίου ουσιαστικού όχι μόνο στην ενσωμάτωση του ευρωπαϊκού δικαίου, αλλά και στη διαμόρφωσή του σε όλο αυτόν τον κύκλο που περιέγραψα.

Όγδοη πρόταση: εδώ είναι το θέμα της ΕΥΠ και γενικά των σωμάτων καταστολής, των σωμάτων ασφαλείας, όπως τα λένε. Συμμετέχω εκ μέρους της Βουλής στον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη. Και συμμετέχουν και Βουλευτές απʼ όλα τα κόμματα. Από όλες τις χώρες διατυπώνονται ανησυχίες ότι λόγω της τρομοκρατικής υστερίας υπάρχει κατάχρηση εξουσιών και υπάρχει ζήτημα ελέγχου. Υπάρχουν και παραδείγματα και προσωπικά έτυχα θύμα αστυνομικής βίας στο αεροδρόμιο της Γαλλίας, διότι ο κομπιούτερ έγραψε λάθος το όνομά μου. Άπειρα είναι τα παραδείγματα.

Τίθεται, λοιπόν, θέμα κοινοβουλευτικού ελέγχου και της ΕΥΠ και όλων των σωμάτων ασφαλείας. Υπάρχει ευρωπαϊκή εμπειρία, και στη Γερμανία και στο Βέλγιο και αλλού. Αυτός είναι ο λόγος που νομίζω ότι είναι ανεπαρκής η διατύπωση για την ΕΥΠ, είναι έλλειμμα που δε γίνεται καμιά φορά για τα άλλα σώματα ασφαλείας.

Η πρότασή μας είναι να εξεταστεί το θέμα και να το δούμε τον Οκτώβριο μέσα από μια ειδική Επιτροπή, ειδικά συγκροτημένη Επιτροπή της Βουλής, για να υπάρχει αυτός ο έλεγχος με τις ιδιαιτερότητες που όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι μπορεί να έχει.

Ένατη πρόταση, να επανεξετάσουμε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, όλο το πλέγμα το οποίο έχει φτιαχτεί για τον υποτιθέμενο έλεγχο του «πόθεν έσχες» των Βουλευτών και τον υποτιθέμενο έλεγχο των κομμάτων. Εδώ ήταν ο κ. Τραγάκης και άλλοι συνάδελφοι. Συμμετέχω κι εγώ στην αρμόδια Επιτροπή. Δεν είναι θέμα της Επιτροπής. Είναι θέμα των νόμων που έχουν φτιαχτεί. Έχει φτιαχτεί ένα τεράστιο, περίπλοκο, γραφειοκρατικό σύστημα δήθεν ελέγχου, χωρίς να μπορεί να γίνεται ουσιαστικός έλεγχος.

Η τελευταία πρόταση – τέλειωσα, κύριε Πρόεδρε – η δέκατη πρόταση: να εξασφαλίσουμε και το ότι ο Κανονισμός, ο όποιος Κανονισμός θα εφαρμόζεται. Να εφαρμόζεται. Σας είπα ήδη για ένα άρθρο που αφορά τη σχέση με το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και δεν εφαρμόζεται. Μπορώ να σας πω και άλλα άρθρα με κάποιες θετικές διατάξεις, που δεν εφαρμόζονται.

Κάνουμε ερωτήσεις. Δεν έρχονται οι Υπουργοί να απαντήσουν στις επίκαιρες. Κάνουμε γραπτές ερωτήσεις, δεν μας απαντούν οι Υπουργοί, μας κοινοποιούν τις απαντήσεις των υπηρεσιακών παραγόντων. Μα, αν ήθελα την απάντηση του υπηρεσιακού παράγοντα, θα πήγαινα να την ακούσω. Ρωτάμε τον Υπουργό, για να ακούσουμε την πολιτική θέση του Υπουργού στο συγκεκριμένο ζήτημα.

Επομένως, πέρα από τον όποιο Κανονισμό, πρέπει να ληφθούν μέτρα, ούτως ώστε αυτά να εφαρμόζονται.

Ευχαριστώ.