Ο επικεφαλής του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς Αλ. Αλαβάνος συναντήθηκε και συζήτησε σήμερα με νέους που εργάζονται είτε ως ενοικιαζόμενοι σε Τράπεζες και διάφορους Οργανισμούς, είτε ως συμβασιούχοι, είτε με προγράμματα stage, είτε με συμβάσεις έργου, είτε με άλλες μορφές ελαστικής ανασφάλιστης εργασίας.

Πρώτον. Σε αυτές τις πρόωρες, τις γρήγορες, τις απροσδόκητες εκλογές που γίνονται κάτω από το βαρύ κλίμα που δημιούργησαν οι πυρκαγιές και οι δεκάδες νεκροί, αν νιώσαμε μια ανακούφιση είναι γιατί μπορέσαμε να συναντηθούμε ξανά με τη νεολαία.

Το πιο σημαντικό μήνυμα που έρχεται για μας απ΄ αυτές τις εκλογές δεν είναι τόσο οι δημοσκοπήσεις, οι οποίες δεν δημοσιεύονται, αλλά κυκλοφορούν και τις ξέρουμε όλοι. Είναι ότι κάνουμε μία ουσιαστική συζήτηση με τη νέα γενιά.

Πρώτο, συναντιόμαστε με τους νέους και τις νέες της ανεργίας και της χαμηλά αμειβόμενης και ανασφαλούς εργασίας.

Ο Πρωθυπουργός απευθύνεται σʼ αυτούς και τους καλεί να συμμετάσχουν στο κίνημα για τον «νέο πατριωτισμό». Δεν είναι πατρίδα για τους νέους αυτή που δίνει στους δασοπυροσβέστες μια αντιασφυξιογόνα μάσκα φαρμακείου που κοστίζει ένα ευρώ. Δεν είναι πατρίδα για τους νέους αυτή που αρνείται στους νεοδιόριστους καθηγητές μισθό που είναι χαμηλότερος από το όριο φτώχειας της Ε.Ε. Δεν είναι πατρίδα για τους νέους αυτή που τους βάζει να δουλεύουν στο Δημόσιο, στα προγράμματα stage χωρίς ασφάλιση με 400 ευρώ και με προοπτική σε λίγους μήνες την απόλυση. Δεν είναι πατρίδα για τους νέους αυτή που χρόνια τώρα δημιούργησε και κρατάει σε ομηρία χιλιάδες συμβασιούχους. Δεν είναι πατρίδα για τους νέους αυτή που τους αναγκάζει, αντί να βρίσκονται στα μεταπτυχιακά τους και στα Πανεπιστήμιά τους, να μοιράζουν φυλλάδια στον δρόμο με 3 ευρώ την ώρα. Δεν είναι πατρίδα για τους νέους αυτή, η οποία τους βάζει να ενοικιάζονται σαν να είναι μοτοσυκλέτες, από ιδιωτικές εταιρείες στις μεγάλες τράπεζες με τα τεράστια υπερκέρδη, μόνο και μόνο για να τους κόψουν 100 και 200 ευρώ από τον μισθό τους και από τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα. Δεν είναι πατρίδα για τους νέους αυτή, η οποία αφήνει τους μετανάστες χωρίς χαρτιά, μέσα στην ανασφάλεια και το σκοτάδι, να δουλεύουν υπό εργασιακούς όρους που θυμίζουν Κάρολο Ντίκενς, χωρίς να υπάρχει καμία επιθεώρηση εργασίας να ελέγχει.

Άλλη πατρίδα ζητάνε οι νέοι. Ζητούν μια πατρίδα όπου τα λεφτά που παίρνονται από την φορολογία δεν θα πηγαίνουν στο μεγάλο κεφάλαιο, στις μεγάλες επιχειρήσεις, στους εξοπλισμούς. Θα πηγαίνουν στην παιδεία, την υγεία, την κοινωνική προστασία, την εξασφάλιση θέσεων εργασίας.

Δεύτερον. Συναντηθήκαμε ξανά, για άλλη μια φορά, με τη γενιά του άρθρου 16, με τη σπουδαστική, μαθητική, φοιτητική νεολαία.

Τους θεωρούσαν χαμένη γενιά, γενιά-γλάστρα, ατομιστές, όπως τους μαθαίνουν τα ΜΜΕ, πολλά ΜΜΕ, ανταγωνιστικούς, όπως τους μαθαίνει το εκπαιδευτικό σύστημα, φοβισμένους από τον τρόμο της ανεργίας, «σπασίκλες», «φυτά», συντηρητικούς, γιάπηδες, υποψήφιους εξαρτημένους από ουσίες, ανθρώπους χωρίς αξίες.

Και το είδαμε ξανά, μιλώντας τους. Διαψεύστηκαν οικτρά. Αποδείχθηκε ότι είναι μια γενιά που αγωνίζεται, μια γενιά που δεν είναι απούσα, μια γενιά που δεν είναι στην άλλη όχθη, μια γενιά που δεν είναι έξω από την Ιστορία, μια γενιά που έχει ευαισθησίες, συναισθήματα, αξίες, προσδοκίες, μια γενιά που συνειδητοποιεί τη δύναμή της.

Αν το δράμα των 3 1/2 χρόνων διακυβέρνησης της Ν.Δ. τελειώνει με την κατάρρευση όλου του δικομματισμού, αυτό ξεκίνησε από τον μεγάλο αγώνα του άρθρου 16. Έναν αγώνα, ο οποίος άντεξε και τα χημικά, και τις ζαρντινιέρες, και τις σιδερογροθιές και έφερε ασύλληπτα πολιτικά αποτελέσματα, όπως την κατάρρευση της συνταγματικής αναθεώρησης της Ν.Δ.

Τρίτον. Συναντηθήκαμε και με τους νέους και νέες του διαδικτύου. Είδαμε τους bloggers που πλημμύρισαν δύο φορές το Σύνταγμα για να διαμαρτυρηθούν για τις πυρκαγιές, που δημιουργούν μία νέα συλλογικότητα, δημιουργούν μια νέα πραγματικότητα.

Δεν τους ξέραμε ούτε μας ήξεραν. Έχουμε αρχίσει να γνωριζόμαστε. Βλέπουμε μια νέα γενιά που δεν θα ψηφίσει με βάση τις πελατειακές σχέσεις. Δεν θα ψηφίσει περιμένοντας το σημείωμα του βουλευτή για να μπει στο stage ή για να τον προσλάβουν ακόμα και στο επαρχιακό super-market. Δεν θα ψηφίσει με βάση την εντολή του εργοδότη.

Μια νέα γενιά που δεν θα ψηφίσει με βάση την παραδοσιακή ψήφο της οικογένειας, ό,τι της πουν οι γονείς της. Αντίθετα, αναζητά τον δικό της δρόμο και είναι έτοιμη να συζητήσει στο βραδινό τραπέζι ουσιαστικά, δημιουργικά και πραγματικά με τους γονείς για το τι πρέπει να γίνει και γιατί, με την ψήφο που έδιναν, έχουν φτάσει σʼ αυτό το σημείο κατάπτωσης τη χώρα.

Είναι ένα σημαντικό βήμα που έρχεται από την νέα γενιά. Είναι μια γενιά που σκέφτεται. Η μόνη μολότωφ που μπορεί να ανατρέψει ένα σύστημα που ανήκει στο παρελθόν είναι η σκέψη των αγοριών και των κοριτσιών που συμμετέχουν αυτές τις μέρες στις εκλογές και που αρχίζουν και δίνουν μαζικά το «παρών» στο πολιτικό γίγνεσθαι.

Εμείς δεν φοβηθήκαμε ποτέ τους αναποφάσιστους.

Εμείς χαιρετίζουμε την παρουσία τους ακόμα κι αν αυτή δεν καταλήξει σε ψήφο στον Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αναποφάσιστος σημαίνει κάποιος που αμφιβάλει, που αμφισβητεί, που δεν βολεύεται με τα στερεότυπα του συστήματος.

Αναποφάσιστος σημαίνει ότι η ψήφος του είναι αποτέλεσμα σκέψης και βασάνου και όχι εξαρτημένο ανακλαστικό ή αποτέλεσμα εντολής.

Γιʼ αυτό και πιστεύουμε ότι είναι μια ψήφος που δεν θα επιτρέψει σε κάποιο από τα δύο μεγάλα κόμματα να ανοίγει σαμπάνιες το βράδυ των εκλογών και να λέει «πιάσαμε κορόιδα τους νέους και τις νέες, το χάψανε».

Αν οι νέοι γυρίζουν την πλάτη στην πολιτική, φταίει η πολιτική και όχι οι νέοι.

Απάντηση δεν είναι μια πιο νάιλον πολιτική. Απάντηση για την Αριστερά είναι μια πολιτική που θα φέρνει σταθερά αξίες, ιδέες, δυνατότητες, νέους τρόπους επικοινωνίας.

Εμείς τους καλούμε να στηρίξουν αυτό το μεγάλο ενωτικό εγχείρημα του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς που σπάει το τείχος αναξιοπιστίας ανάμεσα στην πολιτική και μια νεολαία που κρατάει αποστάσεις.

Έτσι κι αλλιώς, εμείς είμαστε χαρούμενοι γιατί έχουμε βρει επαφή με τη νέα γενιά και γιατί έτσι αλλάζουμε και οι ίδιοι, αλλάζει και η Αριστερά.