ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΕΠΕΡΩΤΗΣΗ ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με τις κλιματικές αλλαγές και το φαινόμενο του θερμοκηπίου.

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ: 18/6/2007

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΡΑΓΑΣΑΚΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, πολλοί αναρωτιούνται, αφού τα πράγματα με το κλίμα και το περιβάλλον, είναι τόσο σοβαρά, γιατί η πρόσφατη σύνοδος των ηγετών των 8 χωρών του κόσμου που αποτελούν αυτή την σύνοδο, δεν πήραν μέτρα; Η μια εξήγηση νομίζω ότι είναι προφανής και τη συζητά ο κόσμος. Έχει να κάνει με τα συμφέροντα όχι μόνο των πετρελαϊκών εταιρειών που συχνά αναφέρονται αλλά γενικότερα με συμφέροντα που συνδέονται με τη σημερινή ρυπογόνο ανάπτυξη, με το σημερινό τρόπο ανάπτυξης. Τα συμφέροντα αυτά βεβαίως είναι τεράστια. Και δεν προκαλεί εντύπωση το ότι επηρεάζουν τις επιλογές των ηγετών αυτών των χωρών.

Υπάρχει όμως και ένας δεύτερος λόγος που νομίζω ότι σε ένα τέτοιο επίπεδο συζήτησης προσπαθεί να θέσει η επερώτηση του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Πρέπει να δούμε και αυτόν το δεύτερο παράγοντα. Και αυτός έχει να κάνει με ορισμένες ιδεολογικές ανασφάλειες και φόβους, εδώ πια των κατεστημένων ιδεών και όχι των κατεστημένων μόνο συμφερόντων, ανασφάλειες οι οποίες προκαλούνται από τη διαπίστωση ότι υπάρχει τελικά μια σύγκρουση ανάμεσα στην αναγκαία προστασία του περιβάλλοντος και την πλήρη ελευθερία ή ασυδοσία των αγορών και του κεφαλαίου.

Ορισμένοι μάλιστα πολιτικοί ηγέτες προχωρούν περισσότερο και χαρακτηρίζουν το ενδιαφέρον για το περιβάλλον που αναπτύσσεται σήμερα ως ένα είδος υστερίας. Μιλούν ακόμη ότι πρόκειται για προπαγάνδα και με έναν, κατά τη γνώμη μου, εντελώς ανεύθυνο τρόπο στην ουσία αρνούνται την ίδια την ύπαρξη του προβλήματος. Γιατί το κάνουν αυτό; Διότι φοβούνται ότι υπάρχει υπό ανάπτυξη ένα παγκόσμιο κίνημα για την προστασία του περιβάλλοντος και ότι το κίνημα αυτό μπορεί να πλήξει αυτό που οι ίδιοι θεωρούν κυρίαρχη ιδεολογία, δηλαδή αυτό που ονομάζεται νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, ελευθερία των αγορών κ.ο.κ.

Είναι γεγονός βέβαια ότι, εξ αντικειμένου, η ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος, η ανάγκη αντιμετώπισης των κλιματικών αλλαγών και των συνεπειών τους, καθιστά αναγκαίο έναν κοινωνικό σχεδιασμό. Δεν μπορούν τα προβλήματα αυτά, να λυθούν με την αυθόρμητη δράση των δυνάμεων της αγοράς. Είναι επίσης προφανές ότι η συζήτηση για το περιβάλλον μας φέρνει αντιμέτωπους με τα συλλογικά συμφέροντα, με τις συλλογικές ανάγκες, όχι με τα ιδιωτικά του καθενός μόνο συμφέροντα. Αλλά μας υποχρεώνει να σκεφθούμε τους όρους ύπαρξης και αναπαραγωγής των κοινωνιών, ακόμη και του πλανήτη. Αλλά και αυτό είναι κακό. Δηλαδή πρέπει να μείνουμε παγιδευμένοι στην εξατομικευμένη ιδιοτελή, ατομικίστικη θεώρηση των πραγμάτων;

Οι κλιματικές αλλαγές και οι καταστροφές στο περιβάλλον συνιστούν τεράστια απειλή -και αυτό πρέπει να το τονίσουμε- για την ανθρωπότητα, δημιουργούν συνθήκες φτώχειας, εξαθλίωσης και ανελευθερίας. Τι ελευθερία να έχουν οι άνθρωποι οι οποίοι θα βρεθούν σε περιοχές που θα ερημωθούν όπως προβλέπουν οι επιστήμονες; Τι ελευθερία και για ποια δημοκρατία μπορούμε να μιλάμε σε περιοχές όπου η άνοδος της στάθμης των υδάτων των ωκεανών θα τις κατακλύσει και θα καταστραφούν;

Επομένως, κατά τη γνώμη μας, είναι ανάγκη η προστασία του περιβάλλοντος να μην αναβάλλεται, να μην αναστέλλεται, να μην αυτολογοκρίνεται από μία δογματική προσκόλληση στο ιδεολόγημα της ελευθερίας των αγορών ή σε υποταγή στα ιδιωτικά συμφέροντα. Πρέπει επομένως να κάνουμε πολιτικές επιλογές και αυτή είναι η ουσία του θέματος κατά τη γνώμη μας. Πολλές απʼ αυτές τις είπε η εισηγήτριά μας η κ. Ξηροτύρη και ο συνάδελφος ο κ. Λεβέντης.

Θα ήθελα να τονίσω ότι εμείς είμαστε με το δικαίωμα των πολιτών να ζουν σε ένα καθαρό και ασφαλές περιβάλλον, να έχουν πρόσβαση στα δάση και στις παραλίες. Αυτή είναι η δική μας επιλογή και όχι να είμαστε με την ελευθερία του κεφαλαίου, με την ελευθερία των ιδιωτικών συμφερόντων που κερδοσκοπούν σε βάρος του περιβάλλοντος, αποκλείουν τις ακτές από τους πολίτες, καταπατούν τα δάση και τις δασικές εκτάσεις.

Στην ουσία, λοιπόν, πρόκειται γιʼ αυτή την επιλογή που συνθηματικά φωνάζουν οι νεολαίοι όλου του κόσμου σήμερα, ότι όταν τα κέρδη συγκρούονται με τις ανάγκες του ανθρώπου, η επιλογή πρέπει να είναι να είμαστε με τις ανάγκες των ανθρώπων και όχι με τα κέρδη. Η αντιπαράθεση αυτή δεν είναι ούτε αφηρημένη, ούτε γενική. Αυτό ζούμε στο Ελληνικό και σε άλλες παραλίες της χώρας μας. Το ίδιο ζούμε με τα δάση και τα αυθαίρετα κτίσματα. Το ίδιο ζούμε με το SEA DIAMOND και το πρόβλημα του θαλάσσιου περιβάλλοντος.

Θα ήθελα, λοιπόν, κύριε Πρόεδρε, να καταλήξω με τρεις ιδιαιτερότητες που έχει η χώρα μας πέραν αυτών που ήδη αναφέρθηκαν. Και σʼ αυτά υπήρξε αναφορά, αλλά θα ήθελα να επαναλάβω τρεις μεγάλες προτεραιότητες που δημιουργούν και τρεις μεγάλες ανάγκες.

Πρώτον, η Ελλάδα είμαστε η πλέον νησιώτικη χώρα. Έχουμε τις μεγαλύτερες και εκτενέστερες ακτές, τη μεγαλύτερη ακτογραμμή. Είναι, λοιπόν, ανάγκη να υπάρξει ένα εθνικό σχέδιο απελευθέρωσης των ακτών, των παραλιών, το οποίο ταυτόχρονα θα διασφαλίζει και θα προστατεύει τους χώρους αυτούς ως χώρους ελεύθερης πρόσβασης για τους πολίτες.

Δεύτερον, είμαστε μία χώρα νησιώτικη και επομένως πρέπει με αγωνία να σκεφθούμε το ενδεχόμενο ενός ατυχήματος στο Αιγαίο Πέλαγος, στο Ιόνιο Πέλαγος και γενικά στις θάλασσές μας. Η προώθηση του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη κάνει αυτή την ανάγκη ακόμα πιο άμεση και πιο ζωτική. Χρειάζεται λοιπόν και εδώ ένα ειδικό σχέδιο για την προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος και το πρόσφατο ατύχημα με το SEA DIAMOND είναι μια προειδοποίηση.

Τέλος, είναι τα δασικά οικοσυστήματα της χώρας μας. Είναι χώρα μεσογειακή με συχνές πυρκαγιές, με ανθρωπογενείς και πολιτικές παρεμβάσεις στο δάσος. Σημειώνω και εγώ την τελευταία προσπάθεια να περάσει μία τροπολογία εδώ η οποία τάχα έλεγε να σταματήσουν οι διώξεις σε όσους αυθαιρετούν μέχρι να γίνουν οι δασικοί χάρτες. Και ήρθε προχθές ο Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ ο κ. Σουφλιάς να μας πει ότι οι δασικοί χάρτες δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ.

Κύριε Υπουργέ, ενδεχομένως να μου απαντήσετε και ορθά, ότι σε όλα αυτά αλλά και σε άλλα που έθεσε η κυρία Ξηροτύρη, ο κ. Αλαβάνος και ο κ. Λεβέντης, σε πολλά απʼ αυτά που θέτουμε δεν είστε ο αρμόδιος Υπουργός. Πράγματι σε κάποια από αυτά πρέπει να ρωτήσουμε το Υπουργείο Ναυτιλίας, σε άλλα το Υπουργείο Εσωτερικών, σε άλλα το Υπουργείο Ανάπτυξης και σε άλλα το Υπουργείο Γεωργίας. Μήπως, λοιπόν, εκτός των άλλων θα πρέπει να αρχίσουμε και με τη δημιουργία εντός αυτοτελούς Υπουργείου για το περιβάλλον; Όχι ότι είναι πανάκεια, αλλά τουλάχιστον να έχουμε έναν υπεύθυνο και να υπάρχει ένα κέντρο συντονισμού των ποικίλων δράσεων που πρέπει να γίνουν όταν τουλάχιστον υπάρχει πολιτική βούληση να γίνουν.

Ευχαριστώ πολύ.